15 – 22 Μαΐου 2011: Διεθνής Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη Γέννα

 «Ανοιχτή Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη Γέννα»

με θέμα

«Γέννα όπου την επιθυμείτε, με τον τρόπο που την επιθυμείτε,

με τους ανθρώπους που θέλετε κοντά σας»

 διοργανώνεται στην Ελλάδα από το

ENCA Hellas

μέλος του

European Network of Childbirth Associations (ENCA)

http://cianewiki.naissance.asso.fr/Enca/ - http://www.enca.eu

ENCA_Hellas@yahoogroups.com

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ανοίγουν την καρδιά τους, ανοίγουν το χώρο τους, μοιράζονται τη γνώση τους. Δείχνουν έμπρακτα τον σεβασμό στη γέννα, την εγκυμοσύνη, τη μητρότητα. Φέτος, τη Διεθνή Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη Γέννα, από τις 15 έως τις 22 Μαΐου 2011, φορείς που υποστηρίζουν την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους ώστε οι μητέρες που ζουν στην Ελλάδα να βρουν έμπνευση, γνώση και δύναμη για να ζήσουν τη γέννα που εκείνες θέλουν, όπως και όπου την θέλουν και με τους ανθρώπους που χρειάζονται κοντά τους.

Η «Ευτοκία» διοργανώνει την ανοιχτή προβολή της ταινίας «Orgasmic Birth» στον κινηματογράφο Τριανόν και ομιλία – συζήτηση με την Ελευθερία Δημοπούλου σχετικά με τη σημασία του φυσικού τοκετού. Μέλη του Συλλόγου Βοηθών Μητρότητας προσφέρουν δωρεάν επισκέψεις κατ’ οίκον σε λεχώνες και εγκύους. Ανοιχτά μαθήματα χορού και γιόγκα, προβολές ντοκιμαντέρ, συναντήσεις με μαίες, ομάδες μαμάδων, μπαμπάδων και μωρών με νανουρίσματα, τεχνικές χαλάρωσης, ρεφλεξολογία, μαθήματα θηλασμού, χειροτεχνίες, εργαστήρια βρεφικού μασάζ, σεμινάρια προγεννητικής αγωγής, παρουσιάσεις για τον θηλασμό, την πρώτη ώρα μετά τη γέννα, την ψυχολογία, τη διατροφή, την κίνηση, φιλοξενούνται στη διάρκεια της Ανοιχτής Εβδομάδας για τον Σεβασμό στη Γέννα, σε μια δράση ψυχής που συντονίζει το δίκτυο του ENCA Hellas (δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα εκδηλώσεων).

Η Διεθνής Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη Γέννα αποτελεί την ευκαιρία να ακουστούν δυνατά φωνές από ολόκληρο τον πλανήτη σε θέματα που αφορούν την προώθηση του φυσικού τοκετού και τη βελτίωση της περιγεννητικής φροντίδας. Το Ελληνικό Δίκτυο για τον Σεβασμό στη Γέννα ENCA Hellas λειτουργεί ως μια πρωτοβουλία ευαισθητοποιημένων οργανισμών και πολιτών που μάχονται για το αυτονόητο: για το ανθρώπινο δικαίωμα να υπάρχει σεβασμός στην εγκυμοσύνη και τη γέννα, για να αναγνωριστεί και πάλι η μητρότητα ως μια οργανική, φυσική διαδικασία και όχι ως μια «αρρώστια» που πρέπει να αντιμετωπιστεί ιατρικά.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Ανοιχτή Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη Γέννα

και τη δράση του ENCA,  επικοινωνήστε με το ENCA_Hellas@yahoogroups.com,

με τη Μαρία Ανδρεουλάκη  στο maria.andreoulaki@gmail.com ή

με την Λαμπρινή Σταμάτη στο lambrini7@gmail.com, κιν. 6997 715382.

Για να λαμβάνετε μηνύματα σχετικά με τη δράση του ENCA Hellas, εγγραφείτε στο

ENCA_Hellas-subscribe@yahoogroups.com

Links σχετικά:

Με το Πρόγραμμα της Ανοιχτής Εβδομάδας για το Σεβασμό στη Γέννα:

http://wiki.naissance.asso.fr/uploads/Enca/OpenWRC2011.pdf

Με τους διοργανωτές: http://wiki.naissance.asso.fr/pmwiki.php/Enca/ORGANIZERSOFEVENTS

Με τις ταινίες της εβδομάδας: http://wiki.naissance.asso.fr/uploads/Enca/MoviesOpenWRC2011n.pdf

Με το ENCA Hellas: http://wiki.naissance.asso.fr/pmwiki.php/Enca/Greece

Με τη Διεθνή Εβδομάδα για το Σεβασμό στη Γέννα: http://wiki.naissance.asso.fr/pmwiki.php/Enca/MyPage

Με καισαρική το 50% των γεννήσεων στην Ελλάδα!

Για αυτούς που έχουν ανάγκη και από επιστημονική τεκμηρίωση σχετικά με τα δεινά που μπορεί να συνεπάγονται οι προγραμματισμένες καισαρικές, ίσως έχει ενδιαφέρον το άρθρο στο περασμένο Βήμα της Κυριακής (8/5) με τίτλο: "Καισαρική: υποθήκη στην υγεία των παιδιών μας".

Για μένα σίγουρα έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ανακινείται σιγά σιγά η συζήτηση και σε επιστημονικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, υπάρχει ελπίδα να μην δούμε και νέο ρεκόρ-ντροπή στο ποσοστό των καισαρικών στη χώρα μας... 

  

Συζητώντας με δυο φίλους

Χτες συζητούσα με τη φίλη μου τη Νεκταρία ύστερα από πολλόύς μήνες, μεταξύ άλλων και για τον τοκετό μου. Θυμήθηκα πάλι το πόσο μεγάλο μάθημα ήταν για μένα η γέννηση της Ευτυχίας (ήταν  όπως λέω τρεις μέρες συγκλονιστικής θεραπείας!) και πόσο με έχει αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Είμαι κάθε μέρα ευγνώμων που κάτι-κάποιος με φώτισε και δεν έκανα πίσω, δεν παρέδωσα την ευθύνη σε κανένα γιατρο, δεν στέρησα από τον εαυτό μου αυτή την απίστευτη δύναμη και αυτοπεποίθηση που με συνοδεύει κάθε στιγμή από τότε.

Χάρη στον Βάε, πάλι χτες, συνειδητοποίησα ότι ο τοκετός είναι κάτι σαν μικρογραφία της ζωής. Από τη στιγμή που ξεκινάει δεν υπάρχει γυρισμός. Μπορεί να ουρλιάζεις, να φοβάσαι, να ικετεύεις κάποιος άλλος να το κάνει για σένα, να σου δώσουν τουλάχιστον εγγυήσεις ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Όμως ο τοκετός (η ζωή) θα κυλήσει όπως είναι να κυλήσει (για να σου δώσει τα μαθήματα που είναι να σου δώσει). Και όσο πιο πολύ αντιστέκεσαι / προσπαθείς να έχεις τον έλεγχο / λειτουργείς με το μυαλό, τόσο πιο πολύ ενέργεια θα σπαταλάς, τόσο πιο πολύ θα πονάς. Μόνο όταν αφεθείς / παραδοθείς / εμπιστευτείς / συγκεντρωθείς στην καρδιά σου και στη στιγμή, στο εδώ και το τώρα της κάθε αναπνοής, με αγάπη - όχι με φόβο, μόνο τότε μπορείς να λάβεις το δώρο του μέσα στη χαρά.

Στη δική μου περίπτωση έπρεπε να φτάσω στο σημείο της ολοκληρωτικής εξάντλησης για να ρίξω επιτέλους τις άμυνες μου (...the hard way). Και μου πήρε αρκετό χρόνο για να δω τους καταπληκτικούς ανθρώπους που είχα γύρω μου όχι ως σανίδα σωτηρίας ή καβάτζα αλλά ως την απόλυτη υποστήριξη που χρειαζόμουν για να γεννήσω (ζήσω). Eγώ - όχι κάποιος άλλος για μένα ("childbirth is a solitary - not α lonely - experience", που λέει και ο Leboyer). Ευτυχώς δεν χρειάζεται να είναι για όλους έτσι. Όπως και να είναι, ο φυσικός τοκετός και ό,τι αυτός συνεπάγεται, είναι ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας - μια τελετή μύησης στη ζωή. Δεν είναι κρίμα τόσες γυναίκες να το αρνούνται...;

   

Μα από τόσο νωρίς στην τουαλέτα;;

Γιατί όχι; Πρώτα άκουσα την ιδέα από την Έλντα και ύστερα από τη φίλη μου την Julia. Μου είπαν ότι πάνε τις μικρές τους  (5,5 & 6,5 μηνών) στην τουαλέτα για κακά και λειτουργεί!! Χωρίς να περιμένω και πολλά είπα να το δοκιμάσω κι εγώ. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Έτσι, τις τελευταίες 2 εβδομάδες (από 6,5 μηνών), κάθε πρωί πηγαίνω την Ευτυχία στην τουαλέτα πριν της βάλω την πρώτη πρωινή πάνα. Έχουμε βρει μια άνετη για εμάς θέση (κοιτάμε και οι δύο προς την πλάτη της τουαλέτας, εγώ οκλαδόν και η Ευτυχία πάνω μου στο κενό που δημιουργούν τα πόδια μου) και της έχω ένα παιχνιδάκι για να απασχολείται τα 5-10 λεπτά που περιμένουμε (πολύ αργότερα φαντάζομαι θα το αντικαταστήσει με εφημερίδα!!).

Τις πρώτες δύο μέρες δεν συνέβη απολύτως τίποτα, την τρίτη μέρα έκανε τσίσα και την τέταρτη - δεν το πίστευα - έκανε κακά!! Από τότε κάθε πρωί θα κάνει τσίσα και 7 στις 10 φορές θα κάνει και κακά. Έχει καταλάβει ότι το τελετουργικό αυτό αποτελεί μέρος της καθημερινής μας ρουτίνας και φαίνεται να το απολαμβάνει! Προς το παρόν το κάνω μόνο τα πρωινά αλλά σκέφτομαι σιγά σιγά να δοκιμάσω να τη βάζω περισσότερες φορές ίσως σε ένα γιογιό τώρα που μπορεί και κάθεται καλά μόνη της. 

Δεν προσπαθώ φυσικά να την εκπαιδεύσω από τώρα να πηγαίνει στην τουαλέτα (κάτι όμως μου λέει ότι αυτό θα γίνει πολύ πιο σύντομα από ότι φανταζόμουν...). Περισσότερο θέλω να της δώσω την επιλογή (όποτε βέβαια είναι εφικτό και για μένα) μιας μεγαλύτερης ελευθερίας (γιατί είμαι σίγουρη ότι όσο βολική και αν είναι για εμάς η πάνα, τόσο άβολη πρέπει να είναι για τα μωρά). Για να δούμε τι θα δούμε. Έρχεται και καλοκαίρι... (λες;;;!!)     

Birth Without Violence - an interview with Frederick Leboyer

Είδα αυτή τη συνέντευξη του Frederick Leboyer για πρώτη φορά σήμερα και αναγνώρισα σε τόσα πολλά σημεία το πώς βίωσα τον δικό μου τοκετό...: 

The mother and the child are in continuous communication from heart to heart... // It all depends on the breath... // Women suffer in labour because they try to fight the process, it is so powerfull and they try to stop it, but you cannot stop the waves.... // Childbirth is a solitary experience, solitary but not lonely. Solitary means self-reliant, self-dependent... when the woman enters into labour she is completely alone, discovering her true dimension... // Only a woman can experience this selflessness... // Sometimes the opening of the cervix stops...  The answer is not in medication. It is a time for the woman to talk to the child and say "now come on, be brave, you have to leave me", and this is what happens...//  Αt a certain point in labour the woman has the feeling "now I'm going to die". And what dies is not her body. It is a sence of separation, the ego vanishes...

Μου είναι ακόμα πολύ δύσκολο να περιγράψω με λόγια τη γέννηση της Ευτυχίας και φοβάμαι ότι όταν τελικά το κάνω εδώ, θα μείνω πιο πολύ στα εύκολα - στα γεγονότα, αυτά που μπορεί να αγγίξει το μυαλό. Το μυαλό όμως δεν συμμετείχε σε όλη αυτή τη μυστικιστική εμπειρία... Ο Leboyer στα βιβλία και τις ταινίες του προσπαθεί να δώσει μία αίσθηση και τα καταφέρνει περίφημα. Αξίζει να τα διαβάσετε και να τα δείτε. 

All these things we could do without...

Το θέμα είναι τελείως υποκειμενικό. Σίγουρα όμως μπορούμε να κάνουμε με πολύ πολύ λιγότερα από όσα μας πλασάρουν ως απολύτως απαραίτητα για το μωρό. Εξηγούμαι με παράδειγμα τη δική μου εμπειρία ως συνήθως. 

Όπως οι περισσότεροι, είχα ψιλοξεκινήσει να σκέφτομαι και να προγραμματίζω το περίφημο "παιδικό δωμάτιο" και όσα θα χρειαζόμουν για να το εξοπλίσω παρασυρμένη λίγο και από την κατενθουσιασμένη μαμά μου που έφτιαχνε λίστες με τα "απαραίτητα": καρότσι, κρεβατάκι, αλλαξιέρα... τα γνωστά. Ευτυχώς  με έσωσε η αναβλητικότητά μου σε συνδυασμό με μια αναποφασιστικότητα για το τι θα ήταν καλύτερο - ειλικρινά δεν είχα ιδέα. Επιπλέον δεν είχα καμία όρεξη να φορτωθώ περιττά πράγματα, ειδικά τη στιγμή που, στο πλαίσιο ενός φρενώδους "συνδρόμου της φωλιάς", είχα περάσει το μισό καλοκαίρι να πετάω το σύμπαν, να καθαρίζω και να τακτοποιώ...

Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν 7 μήνες μετά να μην υπάρχει ακόμα παιδικό δωμάτιο και να μην έχω ή να μην χρησιμοποιώ πράγματα θεωρητικά χρήσιμα. Όπως π.χ.: αλλαξιέρα (την αλλάζω στο κρεβάτι πάνω σε ένα σελτεδάκι), κρέμες για το άλλαγμα (χρησιμοποιώ αμυγδαλέλαιο ή άλλο αντίστοιχο), καρότσι (παρά τα 8,5 σχεδόν κιλά της Ευτυχίας εξακολουθεί να μας βολεύει περισσότερο το mei tai), κούνια - κρεβατάκι (κοιμάται μαζί μας), μπανάκι (έχουμε τον τρόπο μας να κάνουμε στην μπανιέρα). Επίσης, δεν έχουμε χρησιμοποιήσει πιπίλες (δεν ήθελε αλλά δεν την ενθάρρυνα κιόλας) ούτε αποστειρωτή - μπιμπερό αφού είχα την τύχη (και την επιθυμία φυσικά) να είμαστε συνέχεια μαζί. 

Σίγουρα θα ξεχνάω και άλλα, όμως καταλαβαίνετε τι θέλω να πω - η έλευση ενός μωρού δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ένα σκασμό λεφτά. Άσε που δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για ανταλλαγές και ανακύκλωση: πέρα από τα άπειρα δώρα, πολλά ρούχα (τα περισσότερα αφόρετα), παιχνίδια, το καθισματάκι αυτοκινήτου, το καρότσι (κι ας μην το χρησιμοποιούμε ακόμα), το ριλάξ...  έχουν φτάσει στα χέρια μας από φίλους ή συγγενείς. Και εμείς συνεχίζουμε την παράδοση δίνοντας ότι δεν μας κάνει πια (σημειωτέον πολλά ακόμα αφόρετα!) στην επόμενη μαμά. Όπως είπα βέβαια και στην αρχή το τι θεωρεί ο καθένας απαραίτητο (ή τι θέλει καινούριο στο κάτω κάτω) είναι τελείως υποκειμενικό. Απλά υπάρχει και αυτή η προσέγγιση...

"Μωρό μου φτάνει" - βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Ανυπομονω να το δω για να αποκτήσω και προσωπική άποψη. Ήδη όμως χάρηκα πάρα πάρα πολύ πρώτον γιατί γυρίστηκε με αυτό το θέμα (κάτι αρχίζει και κινείται στα σοβαρά στην Ελλάδα σιγά σιγά) και δεύτερον γιατί βραβεύτηκε από το κοινό (υπάρχει και ανταπόκριση...!!).

Σύμφωνα με το σχετικό Δελτίο Τύπου: "Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τον τρόπο που γεννιούνται τα παιδιά μας σήμερα στην Ελλάδα. Με άξονα τις αφηγήσεις μαμάδων που μας διηγούνται πώς έζησαν τον τοκετό τους, το θέμα απλώνεται από το βιωματικό στο επιστημονικό κομμάτι και από εκεί στις πολιτισμικές και ανθρωπολογικές του προεκτάσεις. Μεταξύ άλλων, συνομιλούμε με τον διάσημο ερευνητή Μισέλ Οντάν, τον οποίο συναντούμε στο Λονδίνο. Το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τη χαμένη βιωματική πλευρά του τοκετού αλλά και της εγκυμοσύνης, την οποία η σημερινή Ελληνίδα στερείται εξαιτίας της υπέρμετρης ιατρικοποίησής τους. Δεν είναι ένα «στενά» ιατρικό ντοκιμαντέρ, αλλά μια ανθρώπινη κουβέντα πάνω στον τοκετό, γεμάτη σοφία, χιούμορ, αλήθειες και συγκίνηση". Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ υπογράφουν σκηνοθετικά ο Αλέξης Πόνσε και η Βιβή Ζωγράφου.

My doctor's reaction to my request for a natural birth

Ήμουν 6 μηνών έγκυος και μόλις είχα δεχτεί έναν καταιγισμό πληροφοριών για τον φυσικό τοκετό. Η γέννα στο σπίτι ήταν ακόμα κάτι (επιεικώς) εξωφρενικό για μένα και η αποφυγή χρήσης οποιασδήποτε μορφής αναισθησίας απλώς μια ιδέα προς διερεύνηση (και όχι με ιδιαίτερη προθυμία όπως μάλλον υποψιάζεστε). Ήλπιζα λοιπόν στη δυνατότητα μίας μέσης λύσης που θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση - ίσως φυσικό τοκετό στο νοσοκομείο, βλέποντας και κάνοντας;; Έτσι, τόλμησα να φέρω το θέμα στην επόμενη συνάντηση με τον γιατρό μου. Η συζήτηση διήρκεσε λιγότερο από τρία λεπτά και πήγε κάπως έτσι:

• Γιατρέ, ποια είναι η πολιτική σας σχετικά με τον φυσικό τοκετό;
• Τι εννοείς "φυσικό τοκετό";  
• Υποθέτω χωρίς παρεμβάσεις - χωρίς πρόκληση, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς  περινεοτομή ...
• Εγώ χωρίς επισκληρίδιο δεν ξεγεννάω.
• ???!! 
• Δεν έχω καμία όρεξη να σε ακούω να ουρλιάζεις... Εσύ δεν ξέρεις τι πάει να πει φυσικός τοκετός. Δεν έχεις δει γυναίκες να ουρλιάζουν από τον πόνο επί ώρες... Αν αυτό θέλεις να κάνεις, να ξέρεις ότι δεν θα σε περιμένω, θα έρθω στο τέλος... 
• Οκ... ??!
• Και πώς θα σε ράψω χωρίς αναισθησία;
• Γιατί; είναι δεδομένο ότι θα σκιστώ;
• Αν δεν κάνουμε περινεοτομή, μπορεί να σκιστείς σαν τον Αθανάσιο Διάκο..
• ????????????!!!!!!!! (επείγουσα αλλαγή θέματος) Καλά, ο Μύρωνας μπορεί να είναι μέσα μαζί μου;
• -  Στο .... (δημόσιο νοσοκομείο) όχι. Στο ... (ιδιωτικό) ναι, αν έχεις 5.000...

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικά τραβηγμένο αλλά σας ορκίζομαι, άκουσα αυτά ακριβώς τα λόγια! Νομίζω μας είδε να ταλαντευόμαστε και ήθελε να μας κόψει τον αέρα από την αρχή και να μας διαλύσει τη ρομαντική εικόνα ενός εύκολου απόλυτα φυσικού τοκετού. 

Βγαίνοντας από το ιατρείο, τόσο ο Μύρωνας όσο κι εγώ ήμασταν τελείως μουδιασμένοι και είχαμε μείνει κυριολεκτικά άφωνοι! Και δεν είναι καθόλου παράξενο ότι όταν ξαναβρήκαμε κουράγιο να μιλήσουμε, τσακωνόμασταν για αρκετή ώρα. Είχαμε γεμίσει ένταση και φόβο. Πολύ πολύ φόβο. Υποθέτω αυτή είναι η επίδραση των περισσότερων γυναικολόγων στις εγκύους. Και αυτό είναι το θέμα. Η δουλειά τους είναι να ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες κάτι να πάει στραβά. Γι αυτό έχουν εκπαιδευτεί. Όχι για να ενθαρρύνουν και να βοηθούν τη γυναίκα να γεννήσει μόνη της, κάτι για το οποίο είναι φτιαγμένη και γνωρίζει από τη φύση της. 

Η συζήτηση φυσικά είναι τεράστια και υπάρχουν άπειρα "ναι μεν αλλά". Διευκρινίζω απλά για να μην παρεξηγηθώ ότι θεωρώ τη συνεισφορά του γυναικολόγου πολύτιμη  κατά την παρακολούθηση της προόδου της εγκυμοσύνης και την απαραίτητη παρέμβασή του σε περιπτώσεις που τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά. Από  αυτή όμως την πρακτική έως τις δεδομένες πια παρεμβάσεις ακόμα και σε υγιείς γυναίκες, ικανές να γεννήσουν  απόλυτα φυσικά (για να μη μιλήσω για τις προγραμματισμένς καισαρικές κ.λπ.) υπάρχει τεράστια απόσταση που δεν τιμά ούτε τους γυναικολόγους ούτε βέβαια τις γυναίκες που λόγω άγνοιας ή απλά βολής έχουν αποδεχτεί να αποθέσουν την ευθύνη και τελικά να παραδώσουν τη δύναμή τους σε κάποιον άλλον. 




Υ.Γ.: Οφείλω μία υποσημείωση παρόλο που δεν αναφέρω το όνομα του γιατρού μου. Αναγνωρίζοντας ότι ίσως δύσκολα θα με πιστέψετε ύστερα από όσα έγραψα, θέλω παρόλαυτά να πω ότι τον εκτιμώ πολύ κι ας έχουμε διαφορετική άποψη για τον φυσικό τοκετό. Είναι ένας από τους καλύτερους επιστήμονες και νοιώθω απόλυτα ασφαλής στα χέρια του. Εχει αποδείξει επίσης ότι ασκεί το επάγγελμα αυτό ως λειτούργημα αφιερώνοντας το μέγιστο ποσοστό του χρόνου του χωρίς μάλιστα να λογαριάζει οικονομικό αντίτιμο. Συνεχίζω να τον βλέπω και τον ευχαριστώ πολύ για τον τρόπο που με αντιμετώπισε μετά τη γέννα και ιδιαίτερα για τη δύναμη που μου έδωσε έστω άθελά του...

   

Two natural birth documentaries that changed my perspective

Στο υλικό "επιμόρφωσης" κατά την προετοιμασία μου ήταν και αυτά τα δύο ντοκυμαντέρ: The Business Of Being Born και Birth As We Know It. 

Το πρώτο αναφέρεται ιστορικά στην πορεία που οδήγησε τον τοκετό από το σπίτι στο νοσοκομείο και στα εξωφρενικά στατιστικά καισαρικών και (κατά)χρήσης αναισθητικών στην Αμερική (και Ελλάδα πλέον) ενώ δίνει συγκεκριμένα στοιχεία για τον φαύλο κύκλο που δημιουργούν οι παρεμβάσεις στις ιατρικοποιημένες γέννες και τις συνέπειές τους. 

Το δεύτερο αναδεικνύει επιπλέον την πνευματική πτυχή του φυσικού τοκετού συνδέοντας τον τρόπο που ερχόμαστε στη ζωή με την ικανότητα μας να αγαπάμε και την ποιότητα του πολιτισμού μας εν γένει. Είναι πολύ εμπνευστικό αφού δείχνει 11 φυσικές γέννες διαφόρων ειδών - στο σπίτι, στο νερό, διδύμων, με ισχυακή προβολή κ.α. - όλες σε μια ατμόσφαιρα ιερή...  

Σε συνδυασμό, οι δύο αυτές ταινίες ήταν εξαιρετικές για να μάθω, να καταλάβω, να υποστηρίξω την επιλογή μου και να μη θέλω να κάνω  πίσω. Επιπλέον, (όσο κι αν ακούγεται γελοίο, ήταν πολύ σημαντικό για μένα) κατάφερα επιτέλους  να εξοικειωθώ με την εικόνα  του κεφαλιού που βγαίνει σιγά σιγά από τον κόλπο και ύστερα γλιστράει όλο το σώμα στα χέρια του πατέρα ή της μητέρας!! Στην αρχή γυρνούσα το βλέμμα, μου ήταν αδιανόητο αλλά όσο πιο πολλές γέννες έβλεπα τόσο πιο καταπληκτικό μου φαινόταν. Τελικά μπόρεσα να αποβάλλω τις εικόνες τρόμου με τις οποίες είχα συνδέσει τη γέννα και να  αρχίσω να οραματίζομαι την Ευτυχία να περνάει από το κανάλι της γέννας και να ξεκινάει τη ζωή της μέσα στη χαρά.

   

Dog vs Baby

Στον τοκετό, η Λου, το σκυλί μας, ήταν έξω, για να μην την έχουμε και αυτή στο νου μας. Είχε καταλάβει ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε και καθόταν υπομονετικά τις περισσότερες ώρες. Υπήρχαν φάσεις όμως που  έκλαιγε και χτυπούσε την πόρτα με αγωνία, ιδιαίτερα όταν με άκουγε να βγάζω "ήχους τοκετού" (αποφεύγω να πω "φωνάζω" γιατί δεν είναι η ακριβής περιγραφή αν και πλησιάζει αρκετά!). Όταν γεννήθηκε η Ευτυχία και τακτοποιηθήκαμε στο κρεβάτι, η Λου μπήκε αμέσως στο σπίτι και ήρθε να μυρίσει/γνωρίσει το νέο μέλος της οικογένειας. Έμεινε φυσικά σε απόσταση ασφαλείας - και η ίδια το καταλάβαινε ότι έτσι έπρεπε να είναι - αλλά δεν σκεφτήκαμε στιγμή να την απομακρύνουμε από εμάς και το μωρό. Η αντίδραση του παιδιάτρου που ήρθε να μας δει ύστερα από λίγες ώρες επιβεβαίωσε τη στάση μας - "δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα". Εκείνο το βράδυ, η Λου κοιμήθηκε στη θέση της κάτω από το κρεβάτι όπως κοιμόταν πάντα και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Τον πρώτο καιρό εννοείται ότι ψιλοζήλευε - είχε χάσει την πρωτοκαθεδρία της. Έτρεχε να φέρει το παιχνίδι της κάθε φορά που εμείς και οι φίλοι μας μιλούσαμε ή παίζαμε με την Ευτυχία για να τραβήξει και αυτή λίγη προσοχή. Τώρα την έχει γνωρίσει καλύτερα. Ψάχνει να δει που είναι όταν δεν είναι στην αγκαλιά μου και  τρέχει δίπλα της όταν κλαίει. Επίσης, ξέρει ότι θα βγούμε βόλτα όχι πια όταν πιάνω το λουρί της αλλά όταν αρχίζω και δένω το Mei Tai. Φυσικά εποφθαλμιά όλα τα παιχνίδια της Ευτυχίας - ιδιαίτερα αυτά που βγάζουν ήχους - αλλά παραδόξως δεν τα αγγίζει. Και αν και κάθε φορά  τη μαλώνω, εξακολουθεί να γαβγίζει στα κουδούνια όταν κοιμάται η μικρή, η οποία όμως δεν καταλαβαίνει ευτυχώς τίποτα. Έτσι ενώ ισχύει μεν το "you can't teach an old dog new tricks",  διαισθάνομαι ότι "it's the beginning of a beautiful (dog-baby) friendship". Ειδικά τώρα που η Ευτυχία έχει αρχίσει να ορμάει απειλητικά στην ουρά και τα αυτιά της...