Ο ανεκτίμητος ρόλος της ομάδας (μου)!

Λέω και ξαναλέω ότι ένας να έλειπε από τη "μαγική" ομάδα μου, δεν θα τα είχα καταφέρει. Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο ευγνώμων είμαι για όλους μαζί και κάθε έναν ξεχωριστά. Η εμπειρία μάς έχει δέσει για μια ζωή (ίσως και για παραπάνω!!) και θα είμαστε πάντα οικογένεια. Θα ήθελα να πω ποιος ήταν και τι σήμαινε για μένα ο ρόλος του καθενός:

Η μαία: Η Έλντα υπήρξε η οδηγός μου από την ώρα που τη συνάντησα μέχρι και τις πρώτες εβδομάδες μετά τη γέννα - μου έδινε σιγουριά και της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα πάρει τις σωστές αποφάσεις κάθε στιγμή. Παράλληλα με τον γιατρό, παρακολουθούσε την ανάπτυξη και τη θέση του μωρού και κάναμε πολλές συναντήσεις προετοιμασίας. Όταν γεννήθηκε η Ευτυχία, ήρθε αρκετές φορές για να δει πώς είμαστε, πώς τα πάμε με τον θηλασμό κ.λπ. Μου έκανε εντύπωση ότι πάντα εστίαζε στο ότι εγώ ήμουν η πρωταγωνίστρια (φαίνεται αυτονόητο αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι). Παρότι είναι εκπληκτική στη δουλειά της δεν είχε στιγμή στάση αυθεντίας και είχε την ασφάλεια και την ταπεινότητα της μη παρέμβασης ούτε πριν αλλά, κυρίως, ούτε κατά τη διάρκεια του τοκετού. Για παράδειγμα, δεν μου έσπασε τα νερά, δεν έκανε περιττές εξετάσεις για να βλέπει την πορεία μου, δεν επενέβαινε στο πως χειριζόμουν τις συσπάσεις παρά μόνο έκανε συστάσεις όταν με έβλεπε να μπλοκάρω ή να σπαταλάω ενέργεια, με ενθάρρυνε να βλέπω πρώτα πως νοιώθω εγώ ("εσύ ξέρεις καλύτερα..."). Έχω εκτιμήσει αφάνταστα αυτό το χαρακτηριστικό που το είχε και η Γαία. Στην αρχή ειδικά ήμουν τόσο ευάλωτη που ήθελα να τους παραδώσω όλη τη δύναμή μου αλλά ευτυχώς δεν με άφησαν. Αντιθέτως με έκαναν να την ανασύρω από εκεί βαθιά που την είχα καταχωνιάσει και να τη βγάλω στο φως. Τώρα τίποτα δεν μπορεί να την ξανακρύψει...

Η βοηθός μητρότητας: Η Γαία ήταν ο καλός μου άγγελος. Ήξερε να πει το κατάλληλο πράγμα την κατάλληλη στιγμή. Με ξεμπλόκαρε, με χαλάρωνε, ήταν αυτή που έβλεπε μέσα μου καλύτερα και από μένα. Είχε τους τρόπους της να ανασύρει ένα ένα τα μπλοκαρίσματα και τους φόβους μου μέχρι να εξαφανιστούν και να γίνει τελικά αυτό που μου έλεγε από την αρχή "έχεις καταλάβει ότι θα γεννήσεις μέσα στη χαρά;;!!". Πέρα όμως από το συναισθηματικό/ψυχολογικό κομμάτι της υποστήριξης, υπήρχε και ένα απόλυτα πρακτικό. Μαζί με την Έλντα, ήταν εκεί όλες τις ώρες, με έτριβε, μου έφερνε νερό, με φρόντιζε και παρότι είμαι σίγουρη ότι άφηνα πίσω μου το χάος (μπαινοβγαίνοντας στην πισίνα, τα αίματα και τα υγρά, τα ρούχα που λερώνονταν...), το σπίτι βρισκόταν ως δια μαγείας πάντα στην εντέλεια. Με το που γέννησα ούτε που κατάλαβα για πότε βρεθήκαμε με την Ευτυχία σε ένα πεντακάθαρο, νυφιάτικα στρωμένο κρεβάτι με ένα πιάτο με ταχίνι, μέλι και φρούτα δίπλα μου. Η πισίνα και όλα τα ίχνη της γέννας είχαν εξαφανιστεί, το πάτωμα ήταν σκουπισμένο και σφουγγαρισμένο, το ψυγείο γεμάτο διάφορα δυναμωτικά για τις επόμενες μέρες και η γωνιά με όλα τα απαραίτητα του μωρού απόλυτα τακτοποιημένη. 

Ο σύντροφος: Δεν ξέρω τι να πρωτοπω για τον Μύρωνα. Χάρη σε αυτόν πήρα την απόφαση και επέμεινα σε αυτήν παρά τους φόβους μου. Προετοιμαζόταν μαζί μου με τον ίδιο ενθουσιασμό και συμπλήρωνε τη σιγουριά που μου έλειπε. Αν και σε φάσεις στον τοκετό τα είδε όλα (μου το εξομολογήθηκε μετά), σε μένα δεν το έδειξε γιατί ήξερε ότι αν έβλεπα αμφιβολία στα μάτια του θα τα έχανα. Ακούραστος πέρασε όλα τα κύματα μαζί μου και με άφηνε να κρεμιέμαι από πάνω του (και τις τρεις ημέρες!) ενώ παράλληλα προσπαθούσε να κρατήσει λεπτές ισορροπίες με τον έξω κόσμο (τα τηλέφωνα αγωνίας έπεφταν βροχή!). Είναι εκπληκτικό ότι ο Μύρωνας δεν έχασε στιγμή την επαφή του με τη μικρή και όταν την έπιασε ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Τις δύο πρώτες μέρες της ζωής της την φρόντιζε σχεδόν αποκλειστικά, και ήταν αυτός που με ξεψάρωσε στο πώς να την κρατάω, να την αλλάζω, να την κάνω μπάνιο...

Το μωρό: Η Ευτυχία ήταν το άλλο μου μισό. Όταν επιτέλους αφέθηκα να τη νοιώσω, καταλάβαινα ότι δουλεύαμε διαρκώς μαζί - η μία οδηγούσε την άλλη. Πιστεύω ότι ένοιωθε την κάθε σύσπαση σχεδόν όπως την ένοιωθα κι εγώ. Και με το που περνούσε έπαιρνα αναπνοές και για τις δυο μας - να ξεκουραστούμε και να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη. Δοκιμάστηκε όπως δοκιμάστηκα (για αυτό και πιστεύω ότι είναι τόσο άδικη για ένα μωρό η επισκληρίδιος - το αφήνει μόνο του....). Και τα κατάφερε περίφημα. Ήταν πολύ δυνατή και, όπως έλεγε και η Γαία, πολύ ευγενική μαζί μου. Μου έδωσε τον χρόνο που χρειαζόμουν για να περάσω από όλα αυτά τα στάδια: από την άρνηση και τον φόβο έως την αποδοχή, την εμπιστοσύνη, την ταπεινότητα και τελικά την απόλυτη αγάπη - να χάσω τον εαυτό μου για να γεννηθεί. Ακόμα εκπλήσσομαι με το πόσο ξεκάθαρο ήταν ότι συνεργαζόταν, όταν βέβαια συνδεόμουν μαζί της - από την καλή θέση που πήρε, μέχρι το ότι έσπρωξε για να ανοίξει το υπόλοιπο 50% και να βγει!

Έξω από τη στενή "μαγική" ομάδα υπήρχε βέβαια και ένας εξαιρετικός γιατρός ο οποίος, αν και μάλλον δεν συμφωνούσε με την επιλογή του φυσικού τοκετού, πόσω μάλλον στο σπίτι, με έκανε να νοιώσω ασφαλής ότι είχαμε εξετάσει τα πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή και πήγαιναν όλα μια χαρά. Ομολογώ ότι θα ένοιωθα πολύ πολύ καλύτερα αν ήξερα ότι υποστηρίζει και την επιλογή μου αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί δεν τόλμησα καν να του το ζητήσω ευθέως. Την επόμενη φορά θα έχω σίγουρα περισσότερο θάρρος... 

Τέλος, ήταν και όλοι όσοι "δούλευαν" από μακριά: οι φίλοι που μας σκέφτονταν και η οικογένεια που αγωνιούσε (χρωστάω μερικά χρονάκια ζωής στη μαμά μου!!)