Σκεφτόμουν αν πρέπει να γράψω γι αυτό. Είναι ίσως παραπάνω από λίγο "προσωπικό"... αλλά, μεταξύ μας πια, γιατί όχι;
Σήμερα μου ήρθε η πρώτη περίοδος μετά τη γέννηση της Ευτυχίας. Ακριβώς 9,5 μήνες μετά. Δύο μέρες πριν ένοιωθα απίστευτη ατονία και χτες ξύπνησα με πολύ χαλαρές κράμπες περιόδου. Είχε ξανασυμβεί μια - δυο φορές τους προηγούμενους μήνες οπότε είπα ότι ήταν ιδέα μου. Όπως φάνηκε το πρωί δεν ήταν... Μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολο ήταν αυτή τη φορά και αναρωτιέμαι πώς θα εξελιχθεί. Προ Ευτυχίας είχα πάντα εξαιρετικά επώδυνες περιόδους που τις αντιμετώπιζα με τουλάχιστον δύο panadol extra. Μετά τον τοκετό μου όμως ούτε που διανοούμαι να ξαναπάρω παυσίπονα, πρώτον γιατί δεν θέλω να ξανασυνηθίσω τη μήτρα μου/τον εαυτό μου σε αυτές τις φαρμακευτικές διεξόδους, και δεύτερον - και κυριώτερο - γιατί, όπως είναι φυσικό, ορίζω πλεόν πολύ διαφορετικά τον πόνο... Η αντοχή/ανοχή/δύναμή μου είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι θα φανταζόμουν ποτέ!
Σημ.: Η Ευτυχία θηλάζει ακόμα πολλές φορές μέσα στη μέρα και τουλάχιστον δύο τη νύχτα. Έχει αρχίσει να τρώει από τους 6,5 - 7 μήνες αλλά ελάχιστα - περισσότερο για να δοκιμάσει παρά για να χορτάσει - και έτσι προχωράμε, με απόλυτο σεβασμό στο ρυθμό της. Έχουμε σκοπό να συνεχίσουμε για όσο θέλουμε και οι δυο μας (μου είναι βέβαια δύσκολο να φανταστώ να μη θέλω εγώ καθώς είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες... κάποια στιγμή θα γράψω και γι αυτό).
No comments:
Post a Comment