Καλωσήρθες Τ!

Σήμερα το απόγευμα, στις 4 παρά, ο γυιος δύο πολύ αγαπημένων μας φίλων πήρε την πρώτη του ανάσα. Το πρωί λάβαμε μήνυμα "αρχίζουμε..." και ανάψαμε τα κεριά μας...  Μέρες πριν ένας μικρός κύκλος γυναικών μαζί με τη Didi είχαμε κάνει μια υπέροχη τελετή για τη μητέρα και είχαμε συνενοηθεί να ειδοποιήσουμε η μία την άλλη όταν θα ήταν η ώρα. Το κερί ήταν ένα σύμβολο, ότι θα είμαστε όλες ενωμένες και θα τη συνοδεύουμε σε αυτό το ταξίδι... Όντως όλη μέρα ένα κομμάτι μου ήταν (και ακόμα είναι) μαζί τους. Είμαι κατασυγκινημένη - δεν έχω λόγια... (??!) Το εκπληκτικό είναι ότι ο μικρός Τ. φαίνεται να βγήκε ακριβώς όταν έσβηνε το κερί μου! Γεννήθηκε στο σπίτι με την Έλντα και τη Γαία "μέσα στη χαρά"!!! Μαζί του γεννήθηκαν και δυο υπέροχοι γονείς...

Robin Lim: "Peace Begins at Birth"

I was first introduced to this amazing woman during the event Gaia had organized last year with Clare Loprinzi. Check out Robin Lim's full story here & Vote for her for CNN Heroes! 

This TED speech took place on May 6, 2011 at Gaya Fusion.

Πανελλαδικός Ταυτόχρονος Θηλασμός 2011

Όλα τα βυζιά στη φόρα... (εννοείται και τα δικά μου!!)

"Το mitrikosthilasmos.com στο πλαίσιο των δράσεών του για τον εορτασμό της φετινής Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού με το μήνυμα «Ο θηλασμός είναι μεταδοτικός!» διοργανώνει την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011 και ώρα 12:00 τη δράση Πανελλαδικός Ταυτόχρονος Θηλασμός που δεν είναι άλλο από μια υπαίθρια γιορτή ενημέρωσης, υποστήριξης και προώθησης του Μητρικού Θηλασμού στην οποία συμμετέχουν ήδη 20 πόλεις!... Στόχος, η ευαισθητοποίηση των νέων μητέρων και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα με την ελπίδα μια μέρα να δούμε μια πιο φιλική για το θηλασμό Ελλάδα και περισσότερες γυναίκες να εμπιστεύονται τη φύση και να θηλάzουν τα παιδιά τους!!"

Αμήν!

It' so exciting! It seems like we are setting up an ever growing community of passionate mothers who feel the need to advocate in favor of natural birth, breastfeeding and attachment parenting. Check out this beautiful blog by Sofia who says about herself: 

"... Birthing and mothering have completely altered my mindset and made me re-evaluate my values. Ever since I became a mother I made a promise to myself, to help as many other women like myself find this great path in life by supporting them through rocky times during pregnancy, childbirth, postpartum and breastfeeding. And toddlerhood from then on… Supporting natural birth became a “raison d’être” for me. My two babies are free-spirited, independent, communicative, and very tender and I’m pretty certain it’s all because of my persistence and determination to enjoy my pregnancy, enjoy my birth to the fullest and enjoy attachment parenting from there on.... I consider myself an activist where it comes to mothering rights. I’m trying to spread the message and free women, like me, from the state of fear society has imposed on us be it hospital protocols to birth or well meaning relatives who patronize us with tons of “advice” when we first have a baby. I’d also love to discuss how motherhood has brought us up to higher spiritual levels, rendered us so much more empowered and dynamic and made us see the world around us differently."

Check out especially two of her most recent amazing posts:

- The importance of skin to skin contact

- The best midwife in the whole wide world (about Elda of course!!!)

 

"Μπες στη θέση του"

Μεταφράζω πρόχειρα ένα ισπανικό βιντεάκι για την Παγκόσμια Ημέρα Σεβασμού στη Γέννα που βρήκα στο group των Βοηθών Μητρότητας στο Facebook. Πιστεύω ότι τα λέει όλα:

Τα μάτια της μητέρας του, του επιτρέπουν να δει τον εαυτό του μέσα σε αυτά και έτσι να καταλάβει ότι το αναγνωρίζουν.

Το να εκθέτεις ένα νεογέννητο στο κενό είναι το ίδιο σα να ρίχνεις στο νερό κάποιον που δεν ξέρει να κολυμπάει.

Γνωρίζοντας την επίδραση που έχει ο τρόπος γέννησης στους ανθρώπους, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή όλων όσοι εμπλέκονται στην υποδοχή ενός μωρού στη στιγμή της γέννας, σχετικά με τη σημασία της σύνδεσης έξω από τη μήτρα. Εδώ και αρκετά χρόνια, πολλές επιστημονικές έρευνες μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τις αρνητικές συνέπειες που έχει για το μωρό, τη μητέρα και τη μελλοντική μεταξύ τους σχέση, το να μην είναι μαζί την ώρα της γέννησης. Προσκαλούμε τους υπεύθυνους να προβληματιστούν σε βάθος και να διαφοροποιήσουν κατεστημένες πρακτικές ώστε να πραγματοποιηθεί η αλλαγή. Θέλουμε να πετύχουμε "Σεβασμο στη Γέννα" για τα παιδιά μας και με αυτή την πρόθεση θα συνεχίσουμε. 

Σε μία γέννα με σεβασμό - επιτρέπεται στο μωρό να αποφασίσει πότε είναι έτοιμο να ολοκληρώσει την κύησή του

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - προγραμματίζεται μία καισαρική ή μία πρόκληση τοκετού χωρίς να λαμβάνοναι υπόψη οι ανάγκες του μωρού

Σε μία γέννα με σεβασμό - επιτρέπεται να εξελιχθεί ο τοκετός με τις φυσικούς πόρους και τις ορμόνες του ίδιου του σώματος: ωκυτοκίνη, ενδορφίνες, προλακτίνη...

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - χορηγείται στη γυναίκα συνθετική ωκυτοκίνη βάσει πρωτοκόλλου, εμποδίζοντας την έτσι να κάνει χρήση της δικής της

Σε μία γέννα με σεβασμό - υποστηρίζεται η μητέρα να ανοίξει χώρο για το μωρό με το να αλλάζει στάσεις και να μπορεί να κινείται στο βαθμό και τις στιγμές που η ίδια το χρειάζεται

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - τοποθετούνται η γυναίκα και το μωρό σε ένα περιβάλλον κρύο, αφιλόξενο και με επαγγελματίες που δεν έχουν προετοιμαστεί να υποστηρίξουν έναν φυσιολογικό τοκετό 

Σε μία γέννα με σεβασμό - η γυναίκα αισθάνεται το σώμα της και έτσι έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει το μωρό της να εγκαταλείψει τη μήτρα

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - η γυναίκα αποσυνδέεται από το σώμα της και δεν της επιτρέπεται να λαμβάνει τα σήματα του μωρού της. Το μωρό πρέπει να δουλέψει μόνο του

Σε μία γέννα με σεβασμό - είναι σεβαστός ο ρυθμός και ο χρόνος που χρειάζεται το μωρό για να εγκαταλείψει τη μήτρα

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να βρει την πιο άνετη στάση για να βοηθήσει το μωρό της να βγει

Σε μία γέννα με σεβασμό - επιτρέπεται στο μωρό να χρησιμοποιήσει τους δικούς του πόρους και τις δικές του δυνάμεις για να βγει

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - εξαναγκάζεται η έξοδος του μωρού με επιθετικές τακτικές (χρήση λαβίδων, κίνηση Κριστελέρ) ή με το να τραβάνε το κεφάλι του χωρίς να του δίνεται η επιλογή να βγει με τα δικά του μέσα

Σε μία γέννα με σεβασμό - λαμβάνεται υπόψη ότι το μωρό και η μητέρα χρειάζονται υποστήριξη για να θέσουν σε καλές βάσεις τον θηλασμό

Σε μία γέννα χωρίς σεβασμό - δεν δίνεται σημασία στη διαφορά ανάμεσα στο μητρικό και το τεχνητό γάλα και ως συνέπεια δεν υποστηρίζεται ο θηλασμός

Ποιος υπερασπίζεται το μωρό κατά τη γέννησή του;

Το μωρό βασίζεται μόνο στους γονείς του για να το στηρίξουν και να το υπερασπιστούν απέναντι στον κόσμο την ώρα που καλείται να ζήσει την πιο έντονη εμπειρία της ζωής του. Όμως, αυτοί, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν γνωρίζουν τη σημασία, ούτε τη διαφορά ανάμεσα στους διάφορους τρόπους γέννησης. 

Ποιος το υπερασπίζεται όταν ο κάθε γιατρός αποφασίζει ότι εδώ ολοκληρώνεται η κύησή του και για τον ένα ή τον άλλο λόγο (πάντα βρίσκουν κάποιο) τη διακόπτει ισχυριζόμενος ότι διατρέχει κίνδυνο;

Ποιος το υπερασπίζεται όταν δεν σέβονται τον ρυθμό τον οποίο χρειάζεται για να γεννηθεί και κάνουν ένεση στη μητέρα του με ορμόνη με συνέπεια να μην έχει κανένας από τους δυο τον χρόνο να ξεκουραστεί ανάμεσα στις συσπάσεις; 

Ποιος το υπερασπίζεται όταν λόγω της παράλογης στάσης στην οποία αναγκάζουν να βρίσκεται η μητέρα του, δεν μπορεί να βγει, και κάποιος από πάνω ανεβαίνει πάνω στην μητέρα του και σπρώχνει την κοιλιά της (κίνηση Κριστελερ) αναγκάζοντάς το να βγει με βίαιο τρόπο; 

Ποιος το υπερασπίζεται όταν αντί να περιμένουν να βγει το κεφάλι, το πιάνουν με δυο σίδερα (λαβίδες) και το τραβάνε; 

Ποιος το υπερασπίζεται όταν αφού βγει το κεφάλι κάποιος του στερεί τη μοναδική πηγή οξυγόνου κόβοντας τον ομφάλιο λώρο πριν να μπορέσει να αναπνεύσει;

Ποιος το υπερασπίζεται οταν το σκουπίζουν με μία πετσέτα τόσο τραχιά την οποία κανένας από τους παρευρισκόμενους δεν θα σκεφτόταν ούτε για το πρόσωπό του; Σκέφτεται κανείς ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή το δέρμα του περιέβαλε ένα ζεστό υγρό και τίποτα άλλο δεν το έχει αγγίξει; 

Και πάνω από όλα. Ποιος το υπερασπίζεται όταν στην πλειονότητα των περιπτώσεων το κρατούν μακριά από την αγκαλιά της μητέρας του χωρίς κανένα λόγο που να βγάζει πραγματικό νόημα;

Είναι πια ώρα να μπούμε στη θέση των μωρών την ώρα που γεννιούνται και να τα αντιμετωπίζουμε όπως θα θέλαμε να μας αντιμετωπίζουν. 

Angeles Hinojosa

Όλα τα μικρά του κόσμου, ξέρουν πώς να γεννηθούν, έχουν ένα γεννετικό προγραμματισμό που τους βοηθά και τους οδηγεί για να βρούνε τον δρόμο. Μήπως τα δικά μας μικρά έχουν λιγότερες ικανότητες από τα υπόλοιπα πλάσματα της γης;

 

Ο ανεκτίμητος ρόλος της ομάδας (μου)!

Λέω και ξαναλέω ότι ένας να έλειπε από τη "μαγική" ομάδα μου, δεν θα τα είχα καταφέρει. Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο ευγνώμων είμαι για όλους μαζί και κάθε έναν ξεχωριστά. Η εμπειρία μάς έχει δέσει για μια ζωή (ίσως και για παραπάνω!!) και θα είμαστε πάντα οικογένεια. Θα ήθελα να πω ποιος ήταν και τι σήμαινε για μένα ο ρόλος του καθενός:

Η μαία: Η Έλντα υπήρξε η οδηγός μου από την ώρα που τη συνάντησα μέχρι και τις πρώτες εβδομάδες μετά τη γέννα - μου έδινε σιγουριά και της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα πάρει τις σωστές αποφάσεις κάθε στιγμή. Παράλληλα με τον γιατρό, παρακολουθούσε την ανάπτυξη και τη θέση του μωρού και κάναμε πολλές συναντήσεις προετοιμασίας. Όταν γεννήθηκε η Ευτυχία, ήρθε αρκετές φορές για να δει πώς είμαστε, πώς τα πάμε με τον θηλασμό κ.λπ. Μου έκανε εντύπωση ότι πάντα εστίαζε στο ότι εγώ ήμουν η πρωταγωνίστρια (φαίνεται αυτονόητο αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι). Παρότι είναι εκπληκτική στη δουλειά της δεν είχε στιγμή στάση αυθεντίας και είχε την ασφάλεια και την ταπεινότητα της μη παρέμβασης ούτε πριν αλλά, κυρίως, ούτε κατά τη διάρκεια του τοκετού. Για παράδειγμα, δεν μου έσπασε τα νερά, δεν έκανε περιττές εξετάσεις για να βλέπει την πορεία μου, δεν επενέβαινε στο πως χειριζόμουν τις συσπάσεις παρά μόνο έκανε συστάσεις όταν με έβλεπε να μπλοκάρω ή να σπαταλάω ενέργεια, με ενθάρρυνε να βλέπω πρώτα πως νοιώθω εγώ ("εσύ ξέρεις καλύτερα..."). Έχω εκτιμήσει αφάνταστα αυτό το χαρακτηριστικό που το είχε και η Γαία. Στην αρχή ειδικά ήμουν τόσο ευάλωτη που ήθελα να τους παραδώσω όλη τη δύναμή μου αλλά ευτυχώς δεν με άφησαν. Αντιθέτως με έκαναν να την ανασύρω από εκεί βαθιά που την είχα καταχωνιάσει και να τη βγάλω στο φως. Τώρα τίποτα δεν μπορεί να την ξανακρύψει...

Η βοηθός μητρότητας: Η Γαία ήταν ο καλός μου άγγελος. Ήξερε να πει το κατάλληλο πράγμα την κατάλληλη στιγμή. Με ξεμπλόκαρε, με χαλάρωνε, ήταν αυτή που έβλεπε μέσα μου καλύτερα και από μένα. Είχε τους τρόπους της να ανασύρει ένα ένα τα μπλοκαρίσματα και τους φόβους μου μέχρι να εξαφανιστούν και να γίνει τελικά αυτό που μου έλεγε από την αρχή "έχεις καταλάβει ότι θα γεννήσεις μέσα στη χαρά;;!!". Πέρα όμως από το συναισθηματικό/ψυχολογικό κομμάτι της υποστήριξης, υπήρχε και ένα απόλυτα πρακτικό. Μαζί με την Έλντα, ήταν εκεί όλες τις ώρες, με έτριβε, μου έφερνε νερό, με φρόντιζε και παρότι είμαι σίγουρη ότι άφηνα πίσω μου το χάος (μπαινοβγαίνοντας στην πισίνα, τα αίματα και τα υγρά, τα ρούχα που λερώνονταν...), το σπίτι βρισκόταν ως δια μαγείας πάντα στην εντέλεια. Με το που γέννησα ούτε που κατάλαβα για πότε βρεθήκαμε με την Ευτυχία σε ένα πεντακάθαρο, νυφιάτικα στρωμένο κρεβάτι με ένα πιάτο με ταχίνι, μέλι και φρούτα δίπλα μου. Η πισίνα και όλα τα ίχνη της γέννας είχαν εξαφανιστεί, το πάτωμα ήταν σκουπισμένο και σφουγγαρισμένο, το ψυγείο γεμάτο διάφορα δυναμωτικά για τις επόμενες μέρες και η γωνιά με όλα τα απαραίτητα του μωρού απόλυτα τακτοποιημένη. 

Ο σύντροφος: Δεν ξέρω τι να πρωτοπω για τον Μύρωνα. Χάρη σε αυτόν πήρα την απόφαση και επέμεινα σε αυτήν παρά τους φόβους μου. Προετοιμαζόταν μαζί μου με τον ίδιο ενθουσιασμό και συμπλήρωνε τη σιγουριά που μου έλειπε. Αν και σε φάσεις στον τοκετό τα είδε όλα (μου το εξομολογήθηκε μετά), σε μένα δεν το έδειξε γιατί ήξερε ότι αν έβλεπα αμφιβολία στα μάτια του θα τα έχανα. Ακούραστος πέρασε όλα τα κύματα μαζί μου και με άφηνε να κρεμιέμαι από πάνω του (και τις τρεις ημέρες!) ενώ παράλληλα προσπαθούσε να κρατήσει λεπτές ισορροπίες με τον έξω κόσμο (τα τηλέφωνα αγωνίας έπεφταν βροχή!). Είναι εκπληκτικό ότι ο Μύρωνας δεν έχασε στιγμή την επαφή του με τη μικρή και όταν την έπιασε ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Τις δύο πρώτες μέρες της ζωής της την φρόντιζε σχεδόν αποκλειστικά, και ήταν αυτός που με ξεψάρωσε στο πώς να την κρατάω, να την αλλάζω, να την κάνω μπάνιο...

Το μωρό: Η Ευτυχία ήταν το άλλο μου μισό. Όταν επιτέλους αφέθηκα να τη νοιώσω, καταλάβαινα ότι δουλεύαμε διαρκώς μαζί - η μία οδηγούσε την άλλη. Πιστεύω ότι ένοιωθε την κάθε σύσπαση σχεδόν όπως την ένοιωθα κι εγώ. Και με το που περνούσε έπαιρνα αναπνοές και για τις δυο μας - να ξεκουραστούμε και να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη. Δοκιμάστηκε όπως δοκιμάστηκα (για αυτό και πιστεύω ότι είναι τόσο άδικη για ένα μωρό η επισκληρίδιος - το αφήνει μόνο του....). Και τα κατάφερε περίφημα. Ήταν πολύ δυνατή και, όπως έλεγε και η Γαία, πολύ ευγενική μαζί μου. Μου έδωσε τον χρόνο που χρειαζόμουν για να περάσω από όλα αυτά τα στάδια: από την άρνηση και τον φόβο έως την αποδοχή, την εμπιστοσύνη, την ταπεινότητα και τελικά την απόλυτη αγάπη - να χάσω τον εαυτό μου για να γεννηθεί. Ακόμα εκπλήσσομαι με το πόσο ξεκάθαρο ήταν ότι συνεργαζόταν, όταν βέβαια συνδεόμουν μαζί της - από την καλή θέση που πήρε, μέχρι το ότι έσπρωξε για να ανοίξει το υπόλοιπο 50% και να βγει!

Έξω από τη στενή "μαγική" ομάδα υπήρχε βέβαια και ένας εξαιρετικός γιατρός ο οποίος, αν και μάλλον δεν συμφωνούσε με την επιλογή του φυσικού τοκετού, πόσω μάλλον στο σπίτι, με έκανε να νοιώσω ασφαλής ότι είχαμε εξετάσει τα πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή και πήγαιναν όλα μια χαρά. Ομολογώ ότι θα ένοιωθα πολύ πολύ καλύτερα αν ήξερα ότι υποστηρίζει και την επιλογή μου αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί δεν τόλμησα καν να του το ζητήσω ευθέως. Την επόμενη φορά θα έχω σίγουρα περισσότερο θάρρος... 

Τέλος, ήταν και όλοι όσοι "δούλευαν" από μακριά: οι φίλοι που μας σκέφτονταν και η οικογένεια που αγωνιούσε (χρωστάω μερικά χρονάκια ζωής στη μαμά μου!!)

Embracing Otherness - Embracing Myself

Φαινομενικά άσχετο με το θέμα μας αλλά θεωρώ πολύ σχετικό για όλους μας (εκτός από τα μωρά μας - ακόμα...). Αξίζει να δείτε την εκπληκτική ομιλία στα TED της ηθοποιού Thandie Newton! Μια μικρή γεύση από την αρχή και το τέλος: 

Η Thandie Newton με την κόρη της

"...Όλοι μας έχουμε έναν εαυτό, αλλά δεν νομίζω πως γεννιόμαστε με αυτόν. Ξέρετε πως τα νεογέννητα μωρά πιστεύουν πως είναι μέρος των πάντων: δεν είναι χωριστά. Αυτή η βασική αίσθηση της ενότητας χάνεται πολύ γρήγορα σε εμάς. Είναι σαν αυτό το αρχικό στάδιο να τελειώνει - ενότητα: βρεφική, άμορφη, πρωτόγονη. Δεν είναι πλέον βάσιμη ή πραγματική. Αυτό που είναι πραγματικό είναι ο διαχωρισμός. Και σε κάποια στιγμή στην βρεφικότητα η ιδέα του εαυτού αρχίζει και σχηματίζεται. Αυτή η μικρή δόση ενότητας δίνεται όνομα, και της λένε ένα σωρό πράγματα για τον εαυτό της. Και αυτές οι λεπτομέρειες, απόψεις και ιδέες γίνονται γεγονότα, που χτίζουν τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας. Και αυτός ο εαυτός γίνεται όχημα για να κινούμαστε στον κοινωνικό μας κόσμο. Αλλά ο εαυτός είναι μια προβολή βασισμένη σε προβολές άλλων. Είναι αυτό που πραγματικά είμαστε; Ή αυτό που πραγματικά θέλουμε ή θα έπρεπε να είμαστε;

...Ας ζήσουμε μαζί μια ανάσα τη φορά. Αν βρεθούμε κάτω από αυτό το βαρύ εαυτό, να ανάψουμε μα δάδα συνείδησης, και να βρούμε την ουσία μας, το σύνδεσμό μας με το άπειρο και με όποιο άλλο ζωντανό ον. Το γνωρίζαμε από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Ας μην τρομάζουμε από τη δεσμευμένη ανυπαρξία μας. Είναι πιο πραγματική από αυτό που δημιούργησαν οι εαυτοί μας. Φανταστείτε τι είδους ύπαρξη μπορούμε να έχουμε αν τιμούμε τον αναπόφευκτό θάνατο του εαυτού, να εκτιμούμε το προνόμιο της ζωής και να θαυμάζουμε το τι έρχεται μετά. Απλή επίγνωση είναι εκεί όπου ξεκινούν όλα."

Σεμινάριο Εκπαιδευτών Βρεφικού Μασάζ

Γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Διεθνή Σύνδεσμο Βρεφικού Μασάζ (International Association of Infant Massage - IAIM) στις 10 - 13 Νοεμβρίου. Μακάρι να μπορούσα να το παρακολουθήσω. Ίσως την επόμενη φορά να μου βγαίνει χρονικά και οικονομικά...

Μεταφέρω το σύντομο μήνυμα της Θωμαής "Το βρεφικό μασάζ είναι μια αρχαία τέχνη που συνδέει βαθιά τον γονέα με το μωρό θέτοντας τις βάσεις για μια σχέση εμπιστοσύνης, τρυφερότητας και αγάπης. Η εκπαίδευση απευθύνεται σε επαγγελματίες του χώρου καθώς και σε όσους επιθυμούν να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους με πρωτεύοντα ρόλο το άγγιγμα και την υποστήριξη υγιών σχέσεων γονέων - παιδιών. Η πιστοποίηση από τον ΙΑΙΜ εξασφαλίζει υψηλή ποιότητα εκπαίδευσης και διεθνή αναγνώριση". 

Πληροφορίες: Θωμαή Μαγγανάρη, 6948409474, thomai@gmail.com

Για περισσότερες λεπτομέρειες πατήστε στην εικόνα: 

 

Σεμινάρια με τη Μοντεσοριανή Patricia Oriti

Πριν λίγες ώρες δήλωσα συμμετοχή. Εμπιστεύομαι τη Μαρία που είπε ότι η Patricia έχει υπάρξει ο "φάρος" της τα τελευταία 10 χρόνια και ότι είναι ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος. 

Σεμινάριο: Η Τέχνη της Γονεϊκότητας - Από τη Θεωρία στην Πράξη

Πότε: Σάββατο 22 & Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011, Ώρες: 10.00 - 17.00

Πού: Learning Steps, Αθ. Διάκου 81 & Ύδρας 5, Κηφισιά, τηλ.: 210 6201107

Εγγραφές: τηλ.: 210 6859336, email: maria.andreoulaki@gmail.com

Σάββατο 22/10

"Μεταμορφώνοντας τον εαυτό μας, ενδυναμώνουμε τα παιδιά μας"

Τα παιδιά μας μπορούν μεγαλώνοντας να γίνουν συνειδητοί ενήλικες μόνο αν εμείς, ως γονείς, επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ανέβουμε σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας. Ως γονείς, όλοι μας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ανάλογα με τις δυνατότητές μας. Η συζήτησή μας θα εστιαστεί στο πώς μετατρέψουμε σε ευκαιρίες τα εμπόδια που συναντάμε στο δρόμο της γονεϊκότητας, αναπτύσσοντας τα συναισθηματικά και πνευματικά μαθήματα που μας εμφανίζονται, ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε για τη δική μας ανάπτυξη, κι αυτό με τη σειρά του να μας βοηθήσει να είμαστε καλύτεροι γονείς. 

Η συζήτηση θα συμπεριλαμβάνει: - Μάθετε πώς να επικοινωνείτε - Πειθαρχία μέσα από τη σχέση - Δημιουργία μιας οικογενειακής ατμόσφαιρας όπου επικρατεί η ειλικρίνεια - Ορισμός των πιο ουσιαστικών στοιχείων για το χτίσιμο μια ευτυχισμένης, υγιούς ζωής. Θα εξετάσουμε πώς αυτά τα στοιχεία πρωτοεμφανίζονται στη βρεφική ηλικία και τρόπους που μπορούν να αναπτυχθούν στην παιδική και εφηβική ηλικία.

Κυριακή 23/10

"Ρίζες και Φτερά" 

Τα σημερινά παιδιά αντιμετωπίζουν σοβαρό άγχος – για τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις, το φορτωμένο πρόγραμμα, τις υψηλές προσδοκίες επιτυχίας τους, τα μηνύματα που λαμβάνουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την πίεση από συνομήλικους, την ένταση στο οικογενειακό περιβάλλον. Χωρίς υγιέστερες λύσεις, η αντίδρασή τους είναι να αντιμιλούν, να τα παρατάνε, ή να υιοθετούν επικίνδυνες συμπεριφορές. 

Η συζήτησή μας θα συμπεριλαμβάνει τρόπους να βοηθήσουμε τα παιδιά μας: - να παίρνουν σοφές αποφάσεις - να αναγνωρίζουν και να χτίζουν τις φυσικές τους δυνάμεις και χαρίσματα - να διαχειρίζονται επιτυχώς το άγχος - να αναπτύσσουν την ελπίδα και την αισιοδοξία - να αναπτύσσουν δεξιότητες για να κυκλοφορούν σε έναν περίπλοκο κόσμο - να αποφεύγουν επικίνδυνες συμπεριφορές - να φροντίζουν τα συναισθήματά τους και το σώμα τους 

Το επόμενο ακριβώς Σαββατοκύριακο θα γίνει αντίστοιχο σεμινάριο στην Αίγινα 

Η Patricia Oriti θα είναι διαθέσιμη και για ιδιαίτερες συνεδρίες στη διάρκεια της επίσκεψής της στην Ελλάδα. Αν σας απασχολεί κάποιο θέμα που προτιμάτε να το συζητήσετε ιδιαιτέρως, ή θα θέλατε τη γνώμη μιας έμπειρης ειδικού πάνω σε κάποιο θέμα που δεν θα συζητηθεί στο φετινό σεμινάριο, μπορείτε να κλείσετε ραντεβού για ιδιαίτερη συνεδρία, ατομική ή σε ζευγάρια. Οι συνεδρίες θα γίνονται στα αγγλικά. Αν επιθυμείτε μετάφραση, μπορείτε να το δηλώσετε όταν κλείνετε το ραντεβού. Η Patricia είναι επίσης διαθέσιμη για συμβουλευτικές συνεδρίες στο σπίτι, αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο χώρο που ζει και μεγαλώνει το παιδί. 

Πληροφορίες: Μαρία Ανδρεουλάκη, τηλ.: 210 6859336

Η γέννηση της Ευτυχίας

Αυτή είναι η ιστορία της γέννησης της Ευτυχίας. Χωρίς φιοριτούρες και υπεκφυγές. Έχω έναν μικρό φόβο ότι μπορεί να τρομάξει περισσότερο παρά να εμπνεύσει (γι αυτό ίσως και ανέβαλα να τη γράψω) αλλά πιστεύω αξίζει το ρίσκο. Είναι μια ιστορία μακρού τοκετού, που αν και δεν είναι εξαίρεση, δεν είναι κάτι τελείως ασυνήθιστο για μία πρωτοτόκο. Κάθε εμπειρία όμως είναι μοναδική ανάλογα με τη "μύηση" που χρειάζεται η κάθε γυναίκα. Για μένα άξιζε κάθε στιγμή - ήταν τρεις μέρες ανεκτίμητης θεραπείας στις οποίες έλυνα ένα ένα τα μπλοκαρίσματά μου (με κυριώτερο ίσως το ότι είχα γεννηθεί με καισαρική - δεν ήταν εγγεγραμμένος στο σώμα μου ο φυσικός τοκετός) και άνοιγα λίγο λίγο, μαζί και την καρδιά μου.  

Πριν ένα χρόνο και δύο εβδομάδες λοιπόν, δεν είχα ιδέα τι με περιμένει όσα βιβλία κι αν είχα διαβάσει, όσες ταινίες κι αν είχα δει, όσο κι αν νόμιζα ότι είχα "προετοιμαστεί". Είχα πολύ άγχος αλλά και ένα συνδυασμό αγωνίας κι ενθουσιασμού. Όλα άρχιζαν με τον τοκετό και τελείωναν στη γέννα. Το μετά δεν με απασχολούσε καθόλου όσο κι αν επέμενε η Έλντα "ο τοκετός θα περάσει, το μετά είναι το σημαντικό...". Ήμουν σίγουρη πως αν τα κατάφερνα (μέχρι τελευταία στιγμή είχα αμφιβολίες), τα υπόλοιπα θα ήταν παιχνιδάκι. Και όντως έτσι ήταν στην περίπτωσή μου - ζόρικος μεν ο τοκετός, αλλά μετά ήταν σαν η Ευτυχία κι εγώ να γνωριζόμασταν από πάντα.

Ημέρα 1η - Τρίτη

Η "τελική ημερομηνία" σύμφωνα με τον γιατρό, ήταν 16 Σεπτεμβρίου. Η Ευτυχία όμως είχε άλλη γνώμη. Γεννήθηκε τελικά στις 24 - στις 41 εβδομάδες βάσει της τελευταίας περιόδου. Είχα αρχίσει να νοιώθω ανώδυνες συσπασούλες τις τελευταίες δέκα ημέρες αλλά οι πρώτες σχετικά πιο κανονικές συσπάσεις ξεκίνησαν νωρίς το πρωί της Τρίτης, 21 Σεπτεμβρίου. Ο Μύρωνας αποφάσισε να μην πάει δουλειά "και βλέπουμε". Κάναμε ωραίο έρωτα που φαίνεται ότι πυρόδότησε λίγο τον τοκετό (άρχισα να έχω συσπάσεις κάθε 10-15 λεπτά) και ειδοποίησα την Έλντα. Γνωρίζοντας τη συνέχεια, η αντίδρασή μου εκείνο το πρωινό μου φαίνεται αστεία και αθώα: είχα ένα τεράστιο χαμόγελο και κάθε φορά που ένοιωθα μια σύσπαση σηκωνόμουν κι έκανα με τον Μύρωνα τα διάφορα χορευτικά που μας είχαν δείξει η Έλντα (μαία) και η Γαία (βοηθός μητρότητας - doula). Κάποια στιγμή αποθρασσύνθηκα και ξεστόμισα "αν είναι έτσι, μια χαρά, τό χω!"

Το μεσημέρι φάγαμε κανονικά. Κάπου εκείνη την ώρα έφτασε η μητέρα μου κατασυγκινημένη. Μου είχε εκφράσει την επιθυμία να είναι μαζί μας, το επανέλαβε κι εκείνη την ώρα αλλά δεν μου έβγαινε. Το έδειξε ξεκάθαρα και το σώμα μου: κατά την επίσκεψή της, πριν και μετά, είχα ελάχιστες ίσως και καθόλου συσπάσεις, σα να είχα σταματήσει τη διαδικασία. Και όσο ήταν εκεί νοιώθαμε με τον Μύρωνα αποσυντονισμένοι, είχαμε ανάγκη να είμαστε μόνοι μας. Αφού έφυγε διάβασα την τελευταία σελίδα της Αυτοβιογραφίας ενός Γιόγκι (!?) και έπεσα λίγο να κοιμηθώ για να πάρω όση ενέργεια μπορούσα (όπως φάνηκε θα τη χρειαζόμουν). Ενημερώσαμε κάποιους αγαπημένους φίλους ότι "ξεκινάμε" για να μας σκέφτονται και να μας στέλνουν θετική ενέργεια. Στο μεταξύ είχα μιλήσει και με την Έλντα και αποφασίσαμε να έρθει πιο αργά.

Το βραδάκι ξαφνικά οι συσπάσεις έγιναν πολύ πιο έντονες και πιο συχνές. Ο Μύρωνας ετοίμαζε την πισίνα στο σαλόνι και παράλληλα προσπαθούσε να είναι δίπλα μου. Η ορμή της αίσθησης με τρόμαξε, ήθελα να ξεφύγω, νομίζω δεν περίμενα τέτοια ένταση και πανικοβλήθηκα. Από την άλλη, σκεφτόμουν (ακόμα μπορούσα να σκέφτομαι...) ότι για να είναι τόσο δυνατό, η γέννα δεν μπορεί, θα πλησιάζει. Η ιδέα ότι θα συνέχιζε έτσι μέχρι την επόμενη μέρα δεν χωρούσε στο μυαλό μου. Όταν έφτασε η Έλντα μας βρήκε σε αυτή την αναστάτωση. Εγώ ήμουν ήδη μέσα στην πισίνα, νομίζωντας ότι θα γεννήσω από στιγμή σε στιγμή και ο Μύρωνας ανακουφίστηκε πολύ που την είδε. Η παρουσία της έβαλε τα πράγματα σε κάποια τάξη. Λίγο αργότερα ήρθε και η Γαία και συμπληρώθηκε η "μαγική ομάδα". 

Η πρώτη εξέταση της Έλντας ήταν αποκαρδιωτική - δεν είχα καθόλου διαστολή (είπε βέβαια πως είχα 1 - 2 εκ. για να μη με αποθαρρύνει τελείως). Μου ζήτησε να χαλαρώσω και να προσπαθήσω να κοιμηθώ. Δεν τα κατάφερα πολύ καλά - δεν κοιμήθηκα καθόλου. Συνέχισα να έχω πολύ δυνατές συσπάσεις οι οποίες εντείνονταν από τον φόβο και την αντίστασή μου. Ήθελα κάποιος να το πάρει επειγόντως από πάνω μου... Εκείνη τη νύχτα έγινε και το "συμβούλιο". Η Έλντα και η Γαία μίλησαν με τον Μύρωνα και ύστερα ήρθαν σε μένα: "Δεν υπάρχει διαστολή... θα πάρει μέρες... έχετε επιλογές (δηλ. νοσοκομείο), πιστεύουμε ότι μπορείς να γεννήσεις μια χαρά εδώ... θέλει υπομονή..." Απογοητεύτηκα. Δεν ήξερα αν μπορούσα να αντέξω.

Ημέρα 2η - Τετάρτη 

Το πρωί της Τετάρτης, κι ενώ οι συσπάσεις συνεχίζονταν με την ίδια ένταση, η Γαία μας έκανε με τον Μύρωνα μία πολύ ωραία χαλάρωση και καταφέραμε να κοιμηθούμε για μία - μιάμιση ώρα. Ξύπνησα από έντονες συσπάσεις πολύ φοβισμένη και ακόμα σε πανικό. Συζήτησα λίγο με τον Μύρωνα και του είπα "δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ίσως να πάμε σε νοσοκομείο...". Ύστερα το επανέλαβα στην Έλντα με μορφή ερώτησης όμως. "Δεν θέλω αμφιβολίες - ούτε για σένα, ούτε για μένα". Η απάντησή της με ταρακούνησε. Δεν ξαναξόδεψα ενέργεια σε τέτοιες σκέψεις αν και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνα. Ευτυχώς δεν είχα επιλογή...  

Η Γαία από εκείνο το πρωί ξεκίνησε τα "μαγικά" της, αυτά που με ξεμπλόκαραν τελικά. Με σήκωσε με το ζόρι για να κινηθώ, να χορέψω, να χαλαρώσω. Κάποια στιγμή μου είπε "Συγχώρεσε όσους ήταν στη δική σου γέννα, δεν ήξεραν..." Έβαλα κάτι κλάμματα... Δεν ήξερα από που βγήκαν, δεν είχα ιδέα ότι είχα τέτοιο τραύμα. Σκεφτόμουν "τι μου έκαναν, τι μου έκαναν..." και ύστερα έλεγα "φως στη μαμά, φως στον μπαμπά, φως στον γιατρό...". Όλες αυτές τις πρώτες ώρες, ο πόνος με είχε απορροφήσει τόσο που δεν είχα καμία επαφή με το μωρό (δεν άγγιζα καν την κοιλιά μου) - ήθελα απλά να περάσει. Η Γαία το είδε αυτό. Είπε "Ντύσου, πάμε μια βόλτα". "Μα γεννάω...". "Δεν γεννάς ακόμα, πάμε". Μου φαινόταν μια τρέλα αλλά όντως βγήκαμε και πήγαμε στη Ρεματιά. 

Εκεί μου έκανε την ερώτηση "Τι φοβάσαι;". "Να πω ειλικρινά;" (ούτε στον εαυτό μου δεν τολμούσα να το ομολογήσω). "Φυσικά". "Φοβάμαι ότι θα πεθάνω". Ο Μύρωνας πετάχτηκε "Τι λές...". "Όχι άστην. Είναι απόλυτα φυσιολογικό". Και ύστερα είπα "Δεν μπορώ να φανταστώ να βγαίνει το μωρό από μέσα μου...", "Είναι οκ...". Και μόνο το ότι εξέφραζα τους φόβους μου χωρίς φόβο  απόρριψης, τους απομάκρυνε λίγο λίγο. Στο μεταξύ σε κάθε σύσπαση (κάθε 3 - 5 λεπτά) κρεμιόμουν από τα δεντράκια! Κάπου εκεί, στο τελευταίο δέντρο, συνέβη κάτι περίεργο που μου έδωσε πολλή δύναμη. Πέρνουσε μια κοπέλα με ένα αγοράκι. Ο Μύρωνας μπήκε αυτομάτως μπροστά να με προστατέψει από ένα πιθανώς αδιάκριτο βλέμμα. Πετάχτηκε η Γαία και λέει "Α! η Νατάσσα! Γέννησε σπίτι πριν χρόνια στο Κιάτο". Τη φώναξε κοντά μας. Η Νατάσα μου χαμογελούσε γλυκά, με ένα βλέμμα δέους και κατανόησης σα να λέει "ξέρω / όλα θα πάνε καλά / τι υπέροχο είναι αυτό που κάνεις". Παράλληλα, ενώ εγώ κρεμιόμουν από το δέντρο ("με συγχωρείτε μισο λεπτό..."!), εξηγούσε στον επτάχρονο Ιάσωνα ότι γεννάω και πως έτσι γεννήθηκε και ο ίδιος. Όλο αυτό μου έδωσε μια άλλη προοπτική έστω και στιγμιαία.

Όταν γυρίσαμε σπίτι κάναμε οραματισμό για να συνδεθώ ξανά με τη μικρή και να της δείξω τον δρόμο. Της μιλούσα, της έλεγα πώς θέλω να κατέβει, ότι την αγαπάμε, άρχισα επιτέλους να χαϊδεύω την κοιλιά μου, να θυμάμαι και να συνειδητοποιώ γιατί τελικά το ζούσαμε όλο αυτό. Ο Μύρωνας ήταν εκεί, να με υποστηρίζει και να με ενθαρρύνει καταπληκτικά "άλλη μια αναπνοή, κυματάκι, πάμε μαζί..." Κι εγώ κάθε φορά σηκωνόμουν και κρεμιόμουν από πάνω του.

Στην επόμενη εξέταση της Έλντας, η πρόοδος ήταν ελάχιστη (μόλις 2 - 3 εκ.) αλλά το μωρό είχε έρθει σε πολύ καλή θέση. Είπε ότι όταν φτάσω στα 5 εκ. θα γεννήσω αλλά δεν την πολυπίστεψα. Μέσα μου έλεγα αν είναι έτσι στα 2-3, πώς θα είναι στα 10 εκ.; (και πότε θα φτάσουμε στα 10 με αυτούς τους ρυθμούς;;;). Δεν είχα όμως την "πολυτέλεια" να σπαταλάω παραπάνω ενέργεια σε τέτοιες σκέψεις. Η ιδέα και μόνο της προοπτικής του νοσοκομείου με φρίκαρε. Κάποια στιγμή συνειδητά άφησα με απόλυτη εμπιστοσύνη την πιθανότητα μιας τέτοιας απόφασης στην ομάδα που είχα επιλέξει. Ώστε εγώ να επικεντρωθώ σε αυτό που είχα να κάνω - να αναπνέω, μία μία αναπνοή. 

Ημέρα 3η - Πέμπτη

  

Δεν θυμάμαι πώς πέρασαν οι ώρες, πότε πέρασε η νύχτα, ήρθε η μέρα και τι γινόταν όλη την Πέμπτη (έχω μόνο καθαρές εικόνες και συναισθήματα). Σίγουρα δεν κοιμήθηκα και δεν έφαγα. Θυμάμαι να είμαι παρούσα (ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου!) στο εδώ και το τώρα, κάθε στιγμή. Είχα αρχίσει να κουράζομαι και πολλές φορές ανάμεσα στα "κύματα", κοιμόμουν. Τα "κύματα" τα περνούσα βγάζοντας ήχους (ήμουν μάλλον αρκετά φωνακλού όπως θα διαπίστωνε και η από πάνω μας!), πάντα στο κρεβάτι στα τέσσερα ή όρθια κρεμασμένη από τον Μύρωνα. Η Γαία και η Έλντα με έτριβαν, με κρατούσαν ζεστή, με κατηύθυναν ώστε να μην μπλοκάρω τη φωνή μου - να βγαίνει από βαθιά και χαμηλά. Είχα αρκετό μπλοκάρισμα στο λαιμό. Μου πήρε πολύ για να το βρω. 

Ξαναμπήκα μια - δυο φορές στην πισίνα για να περάσω κάποια από τα κύματα πιο χαλαρά. Κάθισα και στην μπανιέρα με ζεματιστό νερό για να ξεκουραστώ με τον Μύρωνα πάντα δίπλα μου. Δύο φορές με την παρότρυνση της Γαίας προσπαθήσαμε να κάνουμε έρωτα για να προχωρήσει κι άλλο ο τοκετός. Μόνο η πρώτη ήταν επιτυχημένη. Θυμάμαι να θέλω πολλή ησυχία, ο παραμικρός θόρυβος με ενοχλούσε, ήθελα απλά να είμαι συγκεντρωμένη στο τι συνέβαινε. Άκουγα που συζητούσαν και γελούσαν - μάλιστα σκεφτόμουν και αστεία που θα μπορούσα να τους πω - αλλά ήταν αδύνατο να βγω από τη διάσταση στην οποία είχα μπει...

Το βράδυ της Πέμπτης ήμουν πιο ήρεμη, πιο παραδομένη και ταπεινή. Ύστερα από προτροπή της Έλντας, δοκίμασα να κρατήσω δυνάμεις και να μη φωνάζω τόσο. Επίσης να οραματίζομαι περισσότερο τον τράχηλο να ανοίγει και την Ευτυχία να έρχεται. Κάποια στιγμή κατά τη μιάμιση έσπασαν τα νερά (εκτοξεύτηκαν για την ακρίβεια). Εκεί άρχισε η αντίστροφή μέτρηση αν και δεν το ήξερα ακόμη. Η νύχτα πάλι πέρασε μία μία αναπνοή, ένα ένα κύμα.

Ημέρα 4η - Παρασκευή 

Το πρωί της Παρασκευής είχα πια εξαντληθεί και οι πόνοι είχαν γίνει πάρα πολύ έντονοι. Είπα στην Έλντα ότι ένοιωθα σα να με σκίζουν στα δύο, ότι θα σπάσω (αργότερα διάβασα ότι αυτό το συναίσθημα είναι χαρακτηριστικό σε κάποιες γυναίκες λίγο πριν γεννήσουν). Μπήκα στην πισίνα για να χαλαρώσω και συνέχισα τις αθόρυβες αναπνοές μου σε κάθε κύμα. Ενδιάμεσα έπεφτα ξερή, μέχρι και όνειρα έβλεπα κανονικά. Ακούγαμε τακτικά την καρδιά του μωρού και ήμουν ήσυχη ότι ήταν καλά. Από την άλλη ένοιωθα μπλοκαρισμένη και πίστευα ότι πρακτικά δεν γίνεται να γεννήσω με τόσο μικρή διαστολή (είχα φτάσει αισίως τα 4,5-5 εκ.). Το "ευτύχημα" ήταν ότι δεν άντεχα άλλη μια μέρα, ούτε μισή... Μπήκα πάλι στο νερό και αυτή τη φορά ξαναξεκίνησα τις δικές μου φωνές όπως μου έβγαιναν. Και ρώτησα την Έλντα "Γίνεται να γεννήσω με 5 εκ. διαστολή;". "Το μωρό σου είναι πολύ χαμηλά, εσύ το κρατάς, ο τράχηλος είναι μόνο ένα κομματάκι κρέας, θα ανοίξει".

Εκεί πήρα την απόφαση να παραδοθώ επιτέλους, να σταματήσω να αντιστέκομαι, να εμπιστευτώ... Σε μισή ώρα από εκείνη τη στιγμή θα είχα γεννήσει. Ήμουν μέσα στην πισίνα, στα τέσσερα. Οι επόμενες συσπάσεις συνοδεύονταν από κραυγές της γυναίκας-ζώου που είχα μέσα μου (της "λέαινας" που λέει και η Γαία). Ένοιωθα την Ευτυχία πολύ χαμηλά και ότι με τις κραυγές κατέβαινε κι άλλο. Κάθε φορά περίμενα ότι θα τη νοιώσω με τα δάχτυλά μου και ρωτούσα γιατί δεν έρχεται. Η Γαία ήταν υπέροχη - με ηρεμούσε με τα σωστά λόγια τη σωστή στιγμή όπως πάντα. "Τα πας υπέροχα, θέλει το χρόνο του, σκέψου πόσο καλό κάνεις τώρα στο μωρό σου με αυτό το μασάζ". Συνέχισα τις κραυγές. Ήμουν στα όρια μου - δεν ήθελα άλλο χρόνο. Το είχα πια πιστέψει και μιλούσα και στην Ευτυχία συνέχεια. Την παρακαλούσα να σπρώξει κι αυτή, να ανοίξει τα υπόλοιπα 5 εκ. που υπολείπονταν.

Όντως σε μία από τις επόμενες ζωώδεις μου κραυγές, ένοιωσα το κάψιμο και το κεφαλάκι της με άνοιξε. Καταχάρηκα, πήρα θάρρος, δεν υπήρχε πια γυρισμός! Στην επόμενη κραυγή, βγήκε το κεφάλι - τι υπέροχη, υπέροχη αίσθηση! Εκεί δεν πονούσα καθόλου πια. Ρώτησα "βγήκε;" Η Έλντα δεν το πίστευε. Όταν την είδαν άρχισαν να χοροπηδάνε και οι τρεις και να γελάνε. Κι εγώ μαζί. Ήρθε η Γαία από μπροστά μου - γελούσαμε! Είπαν στον Μύρωνα "Πιάσε το κεφάλι". Είχε βάλει τα χέρια του και γελούσε/έκλαιγε από χαρά. Στην επόμενη σύσπαση γλίστρησε όλη στα χέρια του. Αυτή η αίσθηση όταν βγήκε είναι μοναδική. Γύρισα να τη δω και όπως γυρνούσα, το πόδι μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο.

Μου την έδωσε ο Μύρωνας στην αγκαλιά μου. Είχε ένα καταπληκτικό βλέμα απορίας και περιέργειας. Κοιταζόμασταν στα μάτια, ερωτευμένες. Ο Μύρωνας δίπλα μας έκλαιγε. Ύστερα από λίγο βγήκαμε από την πισίνα, με ξάπλωσαν στον καναπέ και την έβαλαν πάνω στην κοιλιά μου χαμηλά ώστε να συρθεί μόνη της στο στήθος. Έτσι κι έκανε (τι ένστικτο!). Όσο θήλαζε για πρώτη φορά, η Έλντα τραβούσε σιγά σιγά τον πλακούντα. Δεν είχα σκιστεί καθόλου. Εγώ δε σταματούσα να λέω ευχαριστώ και να γελάω. Ήταν σα να μην είχαν περάσει τρεις μέρες εξάντλησης, νηστείας, αϋπνίας... Δεν ένοιωθα καμία κούραση και κανέναν πόνο πια (για την ακρίβεια σχεδόν δεν κοιμήθηκα από τον ενθουσιασμό τις επόμενες δύο μέρες!).

Την ώρα ακριβώς που γεννήθηκε η Ευτυχία, στις 2.30 μ.μ., ξεκίνησε μία μπόρα που κράτησε μισή ώρα. Είχε γεννηθεί μετά την Πανσέληνο, στην φθινοπωρινή ισημερία.    

Υ.Γ.: Φυσικά, παρότι τεράστια, αυτή δεν είναι όλη η ιστορία της Ευτυχίας. Μόνο ότι μπορεί να αναλυθεί με τον λόγο, δηλ. το μυαλό. Αυτό όμως μόνο μπορώ να μεταφέρω εδώ. Ακόμα κι έτσι πάντως λείπει η φωνή του πατέρα - ελπίζω να πείσω τον Μύρωνα να γράψει και τη δική του πλευρά κάποια στιγμή.

Ημερίδα για τον Μητρικό Θηλασμό

Οργανώνεται από το εξαιρετικό mitrikosthilasmos.com την Κυριακή, 9 Οκτωβρίου από τις 10 π.μ., στο αμφιθέατρο του "Αττικόν" (Ρίμινι 1, Χαϊδάρι) με τη συμμετοχή παιδιάτρων, ψυχολόγων, πιστοποιημένων συμβούλων θηλασμού, διατροφολόγων. Μερικές από τις θεματικές είναι: ο Θηλασμός στην Ελλάδα σήμερα, Θηλασμός χωρίς όρια, Μύθοι και Πραγματικότητα, Διάρκεια... Η συζήτηση προβλέπεται να είναι πολύ ενδιαφέρουσα! Δείτε εδώ περιγραφή και αναλυτικό πρόγραμμα.  

Υ.Γ.: Oχι, δεν ξέχασα την υπόσχεσή μου... τρέχουν όμως και θέματα της επικαιρότητας! Έρχεται, έρχεται...