Two natural birth documentaries that changed my perspective

Στο υλικό "επιμόρφωσης" κατά την προετοιμασία μου ήταν και αυτά τα δύο ντοκυμαντέρ: The Business Of Being Born και Birth As We Know It. 

Το πρώτο αναφέρεται ιστορικά στην πορεία που οδήγησε τον τοκετό από το σπίτι στο νοσοκομείο και στα εξωφρενικά στατιστικά καισαρικών και (κατά)χρήσης αναισθητικών στην Αμερική (και Ελλάδα πλέον) ενώ δίνει συγκεκριμένα στοιχεία για τον φαύλο κύκλο που δημιουργούν οι παρεμβάσεις στις ιατρικοποιημένες γέννες και τις συνέπειές τους. 

Το δεύτερο αναδεικνύει επιπλέον την πνευματική πτυχή του φυσικού τοκετού συνδέοντας τον τρόπο που ερχόμαστε στη ζωή με την ικανότητα μας να αγαπάμε και την ποιότητα του πολιτισμού μας εν γένει. Είναι πολύ εμπνευστικό αφού δείχνει 11 φυσικές γέννες διαφόρων ειδών - στο σπίτι, στο νερό, διδύμων, με ισχυακή προβολή κ.α. - όλες σε μια ατμόσφαιρα ιερή...  

Σε συνδυασμό, οι δύο αυτές ταινίες ήταν εξαιρετικές για να μάθω, να καταλάβω, να υποστηρίξω την επιλογή μου και να μη θέλω να κάνω  πίσω. Επιπλέον, (όσο κι αν ακούγεται γελοίο, ήταν πολύ σημαντικό για μένα) κατάφερα επιτέλους  να εξοικειωθώ με την εικόνα  του κεφαλιού που βγαίνει σιγά σιγά από τον κόλπο και ύστερα γλιστράει όλο το σώμα στα χέρια του πατέρα ή της μητέρας!! Στην αρχή γυρνούσα το βλέμμα, μου ήταν αδιανόητο αλλά όσο πιο πολλές γέννες έβλεπα τόσο πιο καταπληκτικό μου φαινόταν. Τελικά μπόρεσα να αποβάλλω τις εικόνες τρόμου με τις οποίες είχα συνδέσει τη γέννα και να  αρχίσω να οραματίζομαι την Ευτυχία να περνάει από το κανάλι της γέννας και να ξεκινάει τη ζωή της μέσα στη χαρά.

   

Dog vs Baby

Στον τοκετό, η Λου, το σκυλί μας, ήταν έξω, για να μην την έχουμε και αυτή στο νου μας. Είχε καταλάβει ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε και καθόταν υπομονετικά τις περισσότερες ώρες. Υπήρχαν φάσεις όμως που  έκλαιγε και χτυπούσε την πόρτα με αγωνία, ιδιαίτερα όταν με άκουγε να βγάζω "ήχους τοκετού" (αποφεύγω να πω "φωνάζω" γιατί δεν είναι η ακριβής περιγραφή αν και πλησιάζει αρκετά!). Όταν γεννήθηκε η Ευτυχία και τακτοποιηθήκαμε στο κρεβάτι, η Λου μπήκε αμέσως στο σπίτι και ήρθε να μυρίσει/γνωρίσει το νέο μέλος της οικογένειας. Έμεινε φυσικά σε απόσταση ασφαλείας - και η ίδια το καταλάβαινε ότι έτσι έπρεπε να είναι - αλλά δεν σκεφτήκαμε στιγμή να την απομακρύνουμε από εμάς και το μωρό. Η αντίδραση του παιδιάτρου που ήρθε να μας δει ύστερα από λίγες ώρες επιβεβαίωσε τη στάση μας - "δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα". Εκείνο το βράδυ, η Λου κοιμήθηκε στη θέση της κάτω από το κρεβάτι όπως κοιμόταν πάντα και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Τον πρώτο καιρό εννοείται ότι ψιλοζήλευε - είχε χάσει την πρωτοκαθεδρία της. Έτρεχε να φέρει το παιχνίδι της κάθε φορά που εμείς και οι φίλοι μας μιλούσαμε ή παίζαμε με την Ευτυχία για να τραβήξει και αυτή λίγη προσοχή. Τώρα την έχει γνωρίσει καλύτερα. Ψάχνει να δει που είναι όταν δεν είναι στην αγκαλιά μου και  τρέχει δίπλα της όταν κλαίει. Επίσης, ξέρει ότι θα βγούμε βόλτα όχι πια όταν πιάνω το λουρί της αλλά όταν αρχίζω και δένω το Mei Tai. Φυσικά εποφθαλμιά όλα τα παιχνίδια της Ευτυχίας - ιδιαίτερα αυτά που βγάζουν ήχους - αλλά παραδόξως δεν τα αγγίζει. Και αν και κάθε φορά  τη μαλώνω, εξακολουθεί να γαβγίζει στα κουδούνια όταν κοιμάται η μικρή, η οποία όμως δεν καταλαβαίνει ευτυχώς τίποτα. Έτσι ενώ ισχύει μεν το "you can't teach an old dog new tricks",  διαισθάνομαι ότι "it's the beginning of a beautiful (dog-baby) friendship". Ειδικά τώρα που η Ευτυχία έχει αρχίσει να ορμάει απειλητικά στην ουρά και τα αυτιά της...

 

Ένα κρεβάτι για τρεις

Ε ναι λοιπόν, το ομολογώ και δημοσίως - κοιμόμαστε μαζί με την Ευτυχία! Όχι απλά στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι. Αυτός είναι και ο λόγος που τις περισσότερες φορές που με ρωτάνε αν κοιμάμαι τα βράδια ψιλομασάω τα λόγια μου... Πλέον - κοντεύει 5,5 μηνών - κοιμάμαι και μάλιστα υπέροχα. Δεν είναι ότι δεν ξυπνάω καθόλου αλλά, τώρα πια, στιγμιαία, ανταποκρινόμενη απλά στο σκούντημα της - μέσα στον ύπνο της ψάχνει στήθος, μέσα στον ύπνο μου της το δίνω και συνεχίζουμε να κοιμόμαστε. Τον πρώτο καιρό φυσικά ξυπνούσαμε αρκετά πιο συχνά - ήθελε να ρευτεί ή λόξυγγα και της έπαιρνε ακόμα πολλή ώρα οπότε έπρεπε να κάνουμε τις βόλτες μας. Τώρα πια το θέμα είναι να κοιμηθεί το βράδυ, κάτι που γίνεται όλο και πιο εύκολα... Μόλις κοιμηθεί, δεν ξυπνάει κανονικά μέχρι το πρωί.

Πάλι, αυτή η ιδέα του "co-sleeping" μου ήταν παντελώς άγνωστη ως την περίφημη συζήτηση με την Ελευθερία και τον Νίκο. Αν μου το έλεγες παλαιότερα, φαντάζομαι θα μου φαινόταν τόσο αποκρουστικό όσο φαίνεται και στους περισσότερους συνομιλητές μου. Το καταλαβαίνω. Η επικρατούσα αντίληψη της κουλτούρας μας κυριαρχείται από τον φόβο "μην κομάθουμε το παιδί γιατί μετά..." (θυμάμαι μάλιστα να λέω στον Μύρωνα στην αρχή της εγκυμοσύνης μου ότι το μωρό θα κοιμάται εξαρχής μόνο του στο δωμάτιό του!). Ακόμα και όταν είχα πειστεί για τα οφέλη του να κοιμόμαστε μαζί, τρύπωναν στο μυαλό μου διάφορες αμφιβολίες (π.χ. "μέχρι πότε;") οι οποίες προέρχονταν από το πώς είχα μάθει, γιατί το τι ένοιωθα ήταν φυσικά τελείως διαφορετικό... 

Μίλησα μία μέρα με τη Γαία γι αυτό και μου είπε "Κανείς δεν θα σου πάρει το μωρό σου. Πάρε και διάβασε το Three in a Bed: The Benefits of Sleeping with Your Baby της Deborah Jackson..". Το βιβλίο* μου έδειξε για άλλη μια φορά πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τα ένστικτά μας και πώς μια πρακτική συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση - το να κοιμάσαι με το νεογέννητο μωρό σου (όπως παρεπιπτόντως κάνουν όλα τα θηλαστικά!)  - καταργήθηκε τα τελευταία 200 χρόνια με τη διάδοση των βικτωριανών αξιών στον δυτικό κόσμο (γιατί στην Ινδία, τη Λ. Αμερική, την Αφρική... ακόμα ευτυχώς δεν βάζουν τα μωρά τους σε "κλουβιά" το βράδυ). 

Πέρα από όλα τα οφέλη της επαφής σώμα με σώμα τη νύχτα (ρύθμιση αναπνοής, μεταβολισμου, θερμοκρασίας, καρδιακού ρυθμού, ανοσοποιητικού συστήματος, ορμονική εξισορρόπηση του μωρού, καλύτερος θηλασμός, εξάλειψη πιθανοτήτων αιφνίδιου θανάτου κ.α.)  η αλήθεια είναι ότι το απολαμβάνω αφάνταστα. Κάθε βράδυ ανυπομονώ να φτάσει η ώρα που θα τη νοιώσω ήρεμη δίπλα μου, να θηλάζει ή απλά να με έχει κάνει μαξιλάρι της... Και κάθε πρωί ξυπνάω με δύο-τρεις τρυφερές κλωτσιές... Επιπλέον, δέχομαι το πιο όμορφο χαμόγελο όλης της ημέρας!


* Να ένα μικρό απόσπασμα από την εισαγωγή του "Three in a Bed" για να πάρετε μία ιδέα: 

"Fashion has dictated that babies born into American, Australian and northern European homes must be trained to sleep alone. And so, immediately after each birth, parents, prepare to do battle with their babies - and to do without sleep themselves. 

Nights spent pacing corridors, crying-it-out, feeding at all hours and waking at dawn are all characteristics of a cot-bound society. Sleep training was a regime conceived in the nineteenth century to civilize children who must spend all their days in the nursery. But there is another way. There's a method as old as mankind itself and full of infinite variety. It's known as co-sleeping...

... This edition includes exciting new evidence, vividly describing the many ways in which babies and parents can benefit from sharing a bed. It details the invaluable benefits for breastfeeding mothers, reviews the history of babies in bed and, through interviews with parents, explores current attitudes to the idea. It also contains a new perspective on the tragedy of cot death, as well as practical advice on how to sustain your sex life, hints on safety in the bed and answers to common objections. Finally, the author deals with the moment when the baby leaves his parents' bed. 

If you are a parent, or a parent-to-be, the approach advocated in this book could change your life. After all, one half of our parenting could be done at night." 

Τα μεγαλώνουμε για εμάς ή για τη ζωή;

Αυτό ήταν ένα από τα πολλά ερωτήματα που μας έθεσε ο Πέδρο στη χτεσινή συζήτηση: Τα μωρά είπε έρχονται σε έναν άγνωστο κόσμο. Όλος ο κόσμος γι αυτά είναι ο μπαμπάς και η μαμά. Από την αρχή της ζωής τους όμως δέχονται εντολές, εντολές, εντολές. Πώς να είναι, πώς να συμπεριφέρονται, τι να κάνουν...  Και μαθαίνουν ότι η ζωή είναι ένα παζάρι: "θα πάρω. [βάλε  όποια λέξη θες].., αν είμαι/κανω..." Και πολλοί γονείς περηφανεύονται όταν έχουν ένα "καλό", πειθαρχημένο παιδί...

Πόσοι από εμάς έχουμε μεγαλώσει μέσα στην ελευθερία ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε; πόσοι έχουμε προετοιμαστεί πραγματικά για τη ζωή και ενθαρρυνθεί να ανοίξουμε τα φτερά μας; και πόσοι δουλεύουμε ακόμα για να απεγλωβιστούμε από φόβους, ανασφάλειες, εξαρτήσεις από τις γονεϊκές φωνές  που αντηχούν συνεχώς μέσα μας; πώς μπορούμε να μην επαναλάβουμε ως γονείς αυτά που μάθαμε ως παιδιά; πώς μπορούμε να βάλουμε ένα τέλος στους φαύλους κύκλους που διαιωνίζονται γενιά με τη γενιά; 

Μιλήσαμε μεταξύ άλλων για την ανάγκη εναρμόνισης των γονέων μεταξύ τους και με το παιδί, την ουσιαστική επικοινωνία, την δράση όχι από το μυαλό (ότι γεννάει το μυαλό προέρχεται από τον φόβο και την ανάγκη για έλεγχο..) αλλά από την καρδιά (ότι βγαίνει από την καρδιά είναι αυθόρμητο και αληθινό..), τη σημασία που έχουν μόλις 5 λεπτά σιωπής και διαλογισμού μαζί με το παιδί λίγο πριν κοιμηθούμε... 

Έχουμε ακόμα όμως πολλά να πούμε και κυρίως να  (μάθουμε πώς να) κάνουμε κάθε μέρα. Όχι από ψυχαναγκαστική πειθαρχία, αλλά  από αγάπη για τον εαυτό μας και το παιδί μας. Μείναμε με τη δέσμευση να ξανασυναντηθούμε σε ένα βιωματικό σεμινάριο μαζί με τα παιδιά και, ιδανικά, τους συντρόφους μας. Ελπίζω να έχω σύντομα νέα για το πότε και το πού.