Μα από τόσο νωρίς στην τουαλέτα;;

Γιατί όχι; Πρώτα άκουσα την ιδέα από την Έλντα και ύστερα από τη φίλη μου την Julia. Μου είπαν ότι πάνε τις μικρές τους  (5,5 & 6,5 μηνών) στην τουαλέτα για κακά και λειτουργεί!! Χωρίς να περιμένω και πολλά είπα να το δοκιμάσω κι εγώ. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Έτσι, τις τελευταίες 2 εβδομάδες (από 6,5 μηνών), κάθε πρωί πηγαίνω την Ευτυχία στην τουαλέτα πριν της βάλω την πρώτη πρωινή πάνα. Έχουμε βρει μια άνετη για εμάς θέση (κοιτάμε και οι δύο προς την πλάτη της τουαλέτας, εγώ οκλαδόν και η Ευτυχία πάνω μου στο κενό που δημιουργούν τα πόδια μου) και της έχω ένα παιχνιδάκι για να απασχολείται τα 5-10 λεπτά που περιμένουμε (πολύ αργότερα φαντάζομαι θα το αντικαταστήσει με εφημερίδα!!).

Τις πρώτες δύο μέρες δεν συνέβη απολύτως τίποτα, την τρίτη μέρα έκανε τσίσα και την τέταρτη - δεν το πίστευα - έκανε κακά!! Από τότε κάθε πρωί θα κάνει τσίσα και 7 στις 10 φορές θα κάνει και κακά. Έχει καταλάβει ότι το τελετουργικό αυτό αποτελεί μέρος της καθημερινής μας ρουτίνας και φαίνεται να το απολαμβάνει! Προς το παρόν το κάνω μόνο τα πρωινά αλλά σκέφτομαι σιγά σιγά να δοκιμάσω να τη βάζω περισσότερες φορές ίσως σε ένα γιογιό τώρα που μπορεί και κάθεται καλά μόνη της. 

Δεν προσπαθώ φυσικά να την εκπαιδεύσω από τώρα να πηγαίνει στην τουαλέτα (κάτι όμως μου λέει ότι αυτό θα γίνει πολύ πιο σύντομα από ότι φανταζόμουν...). Περισσότερο θέλω να της δώσω την επιλογή (όποτε βέβαια είναι εφικτό και για μένα) μιας μεγαλύτερης ελευθερίας (γιατί είμαι σίγουρη ότι όσο βολική και αν είναι για εμάς η πάνα, τόσο άβολη πρέπει να είναι για τα μωρά). Για να δούμε τι θα δούμε. Έρχεται και καλοκαίρι... (λες;;;!!)     

Birth Without Violence - an interview with Frederick Leboyer

Είδα αυτή τη συνέντευξη του Frederick Leboyer για πρώτη φορά σήμερα και αναγνώρισα σε τόσα πολλά σημεία το πώς βίωσα τον δικό μου τοκετό...: 

The mother and the child are in continuous communication from heart to heart... // It all depends on the breath... // Women suffer in labour because they try to fight the process, it is so powerfull and they try to stop it, but you cannot stop the waves.... // Childbirth is a solitary experience, solitary but not lonely. Solitary means self-reliant, self-dependent... when the woman enters into labour she is completely alone, discovering her true dimension... // Only a woman can experience this selflessness... // Sometimes the opening of the cervix stops...  The answer is not in medication. It is a time for the woman to talk to the child and say "now come on, be brave, you have to leave me", and this is what happens...//  Αt a certain point in labour the woman has the feeling "now I'm going to die". And what dies is not her body. It is a sence of separation, the ego vanishes...

Μου είναι ακόμα πολύ δύσκολο να περιγράψω με λόγια τη γέννηση της Ευτυχίας και φοβάμαι ότι όταν τελικά το κάνω εδώ, θα μείνω πιο πολύ στα εύκολα - στα γεγονότα, αυτά που μπορεί να αγγίξει το μυαλό. Το μυαλό όμως δεν συμμετείχε σε όλη αυτή τη μυστικιστική εμπειρία... Ο Leboyer στα βιβλία και τις ταινίες του προσπαθεί να δώσει μία αίσθηση και τα καταφέρνει περίφημα. Αξίζει να τα διαβάσετε και να τα δείτε. 

All these things we could do without...

Το θέμα είναι τελείως υποκειμενικό. Σίγουρα όμως μπορούμε να κάνουμε με πολύ πολύ λιγότερα από όσα μας πλασάρουν ως απολύτως απαραίτητα για το μωρό. Εξηγούμαι με παράδειγμα τη δική μου εμπειρία ως συνήθως. 

Όπως οι περισσότεροι, είχα ψιλοξεκινήσει να σκέφτομαι και να προγραμματίζω το περίφημο "παιδικό δωμάτιο" και όσα θα χρειαζόμουν για να το εξοπλίσω παρασυρμένη λίγο και από την κατενθουσιασμένη μαμά μου που έφτιαχνε λίστες με τα "απαραίτητα": καρότσι, κρεβατάκι, αλλαξιέρα... τα γνωστά. Ευτυχώς  με έσωσε η αναβλητικότητά μου σε συνδυασμό με μια αναποφασιστικότητα για το τι θα ήταν καλύτερο - ειλικρινά δεν είχα ιδέα. Επιπλέον δεν είχα καμία όρεξη να φορτωθώ περιττά πράγματα, ειδικά τη στιγμή που, στο πλαίσιο ενός φρενώδους "συνδρόμου της φωλιάς", είχα περάσει το μισό καλοκαίρι να πετάω το σύμπαν, να καθαρίζω και να τακτοποιώ...

Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν 7 μήνες μετά να μην υπάρχει ακόμα παιδικό δωμάτιο και να μην έχω ή να μην χρησιμοποιώ πράγματα θεωρητικά χρήσιμα. Όπως π.χ.: αλλαξιέρα (την αλλάζω στο κρεβάτι πάνω σε ένα σελτεδάκι), κρέμες για το άλλαγμα (χρησιμοποιώ αμυγδαλέλαιο ή άλλο αντίστοιχο), καρότσι (παρά τα 8,5 σχεδόν κιλά της Ευτυχίας εξακολουθεί να μας βολεύει περισσότερο το mei tai), κούνια - κρεβατάκι (κοιμάται μαζί μας), μπανάκι (έχουμε τον τρόπο μας να κάνουμε στην μπανιέρα). Επίσης, δεν έχουμε χρησιμοποιήσει πιπίλες (δεν ήθελε αλλά δεν την ενθάρρυνα κιόλας) ούτε αποστειρωτή - μπιμπερό αφού είχα την τύχη (και την επιθυμία φυσικά) να είμαστε συνέχεια μαζί. 

Σίγουρα θα ξεχνάω και άλλα, όμως καταλαβαίνετε τι θέλω να πω - η έλευση ενός μωρού δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ένα σκασμό λεφτά. Άσε που δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για ανταλλαγές και ανακύκλωση: πέρα από τα άπειρα δώρα, πολλά ρούχα (τα περισσότερα αφόρετα), παιχνίδια, το καθισματάκι αυτοκινήτου, το καρότσι (κι ας μην το χρησιμοποιούμε ακόμα), το ριλάξ...  έχουν φτάσει στα χέρια μας από φίλους ή συγγενείς. Και εμείς συνεχίζουμε την παράδοση δίνοντας ότι δεν μας κάνει πια (σημειωτέον πολλά ακόμα αφόρετα!) στην επόμενη μαμά. Όπως είπα βέβαια και στην αρχή το τι θεωρεί ο καθένας απαραίτητο (ή τι θέλει καινούριο στο κάτω κάτω) είναι τελείως υποκειμενικό. Απλά υπάρχει και αυτή η προσέγγιση...

"Μωρό μου φτάνει" - βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Ανυπομονω να το δω για να αποκτήσω και προσωπική άποψη. Ήδη όμως χάρηκα πάρα πάρα πολύ πρώτον γιατί γυρίστηκε με αυτό το θέμα (κάτι αρχίζει και κινείται στα σοβαρά στην Ελλάδα σιγά σιγά) και δεύτερον γιατί βραβεύτηκε από το κοινό (υπάρχει και ανταπόκριση...!!).

Σύμφωνα με το σχετικό Δελτίο Τύπου: "Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τον τρόπο που γεννιούνται τα παιδιά μας σήμερα στην Ελλάδα. Με άξονα τις αφηγήσεις μαμάδων που μας διηγούνται πώς έζησαν τον τοκετό τους, το θέμα απλώνεται από το βιωματικό στο επιστημονικό κομμάτι και από εκεί στις πολιτισμικές και ανθρωπολογικές του προεκτάσεις. Μεταξύ άλλων, συνομιλούμε με τον διάσημο ερευνητή Μισέλ Οντάν, τον οποίο συναντούμε στο Λονδίνο. Το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τη χαμένη βιωματική πλευρά του τοκετού αλλά και της εγκυμοσύνης, την οποία η σημερινή Ελληνίδα στερείται εξαιτίας της υπέρμετρης ιατρικοποίησής τους. Δεν είναι ένα «στενά» ιατρικό ντοκιμαντέρ, αλλά μια ανθρώπινη κουβέντα πάνω στον τοκετό, γεμάτη σοφία, χιούμορ, αλήθειες και συγκίνηση". Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ υπογράφουν σκηνοθετικά ο Αλέξης Πόνσε και η Βιβή Ζωγράφου.

My doctor's reaction to my request for a natural birth

Ήμουν 6 μηνών έγκυος και μόλις είχα δεχτεί έναν καταιγισμό πληροφοριών για τον φυσικό τοκετό. Η γέννα στο σπίτι ήταν ακόμα κάτι (επιεικώς) εξωφρενικό για μένα και η αποφυγή χρήσης οποιασδήποτε μορφής αναισθησίας απλώς μια ιδέα προς διερεύνηση (και όχι με ιδιαίτερη προθυμία όπως μάλλον υποψιάζεστε). Ήλπιζα λοιπόν στη δυνατότητα μίας μέσης λύσης που θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση - ίσως φυσικό τοκετό στο νοσοκομείο, βλέποντας και κάνοντας;; Έτσι, τόλμησα να φέρω το θέμα στην επόμενη συνάντηση με τον γιατρό μου. Η συζήτηση διήρκεσε λιγότερο από τρία λεπτά και πήγε κάπως έτσι:

• Γιατρέ, ποια είναι η πολιτική σας σχετικά με τον φυσικό τοκετό;
• Τι εννοείς "φυσικό τοκετό";  
• Υποθέτω χωρίς παρεμβάσεις - χωρίς πρόκληση, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς  περινεοτομή ...
• Εγώ χωρίς επισκληρίδιο δεν ξεγεννάω.
• ???!! 
• Δεν έχω καμία όρεξη να σε ακούω να ουρλιάζεις... Εσύ δεν ξέρεις τι πάει να πει φυσικός τοκετός. Δεν έχεις δει γυναίκες να ουρλιάζουν από τον πόνο επί ώρες... Αν αυτό θέλεις να κάνεις, να ξέρεις ότι δεν θα σε περιμένω, θα έρθω στο τέλος... 
• Οκ... ??!
• Και πώς θα σε ράψω χωρίς αναισθησία;
• Γιατί; είναι δεδομένο ότι θα σκιστώ;
• Αν δεν κάνουμε περινεοτομή, μπορεί να σκιστείς σαν τον Αθανάσιο Διάκο..
• ????????????!!!!!!!! (επείγουσα αλλαγή θέματος) Καλά, ο Μύρωνας μπορεί να είναι μέσα μαζί μου;
• -  Στο .... (δημόσιο νοσοκομείο) όχι. Στο ... (ιδιωτικό) ναι, αν έχεις 5.000...

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικά τραβηγμένο αλλά σας ορκίζομαι, άκουσα αυτά ακριβώς τα λόγια! Νομίζω μας είδε να ταλαντευόμαστε και ήθελε να μας κόψει τον αέρα από την αρχή και να μας διαλύσει τη ρομαντική εικόνα ενός εύκολου απόλυτα φυσικού τοκετού. 

Βγαίνοντας από το ιατρείο, τόσο ο Μύρωνας όσο κι εγώ ήμασταν τελείως μουδιασμένοι και είχαμε μείνει κυριολεκτικά άφωνοι! Και δεν είναι καθόλου παράξενο ότι όταν ξαναβρήκαμε κουράγιο να μιλήσουμε, τσακωνόμασταν για αρκετή ώρα. Είχαμε γεμίσει ένταση και φόβο. Πολύ πολύ φόβο. Υποθέτω αυτή είναι η επίδραση των περισσότερων γυναικολόγων στις εγκύους. Και αυτό είναι το θέμα. Η δουλειά τους είναι να ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες κάτι να πάει στραβά. Γι αυτό έχουν εκπαιδευτεί. Όχι για να ενθαρρύνουν και να βοηθούν τη γυναίκα να γεννήσει μόνη της, κάτι για το οποίο είναι φτιαγμένη και γνωρίζει από τη φύση της. 

Η συζήτηση φυσικά είναι τεράστια και υπάρχουν άπειρα "ναι μεν αλλά". Διευκρινίζω απλά για να μην παρεξηγηθώ ότι θεωρώ τη συνεισφορά του γυναικολόγου πολύτιμη  κατά την παρακολούθηση της προόδου της εγκυμοσύνης και την απαραίτητη παρέμβασή του σε περιπτώσεις που τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά. Από  αυτή όμως την πρακτική έως τις δεδομένες πια παρεμβάσεις ακόμα και σε υγιείς γυναίκες, ικανές να γεννήσουν  απόλυτα φυσικά (για να μη μιλήσω για τις προγραμματισμένς καισαρικές κ.λπ.) υπάρχει τεράστια απόσταση που δεν τιμά ούτε τους γυναικολόγους ούτε βέβαια τις γυναίκες που λόγω άγνοιας ή απλά βολής έχουν αποδεχτεί να αποθέσουν την ευθύνη και τελικά να παραδώσουν τη δύναμή τους σε κάποιον άλλον. 




Υ.Γ.: Οφείλω μία υποσημείωση παρόλο που δεν αναφέρω το όνομα του γιατρού μου. Αναγνωρίζοντας ότι ίσως δύσκολα θα με πιστέψετε ύστερα από όσα έγραψα, θέλω παρόλαυτά να πω ότι τον εκτιμώ πολύ κι ας έχουμε διαφορετική άποψη για τον φυσικό τοκετό. Είναι ένας από τους καλύτερους επιστήμονες και νοιώθω απόλυτα ασφαλής στα χέρια του. Εχει αποδείξει επίσης ότι ασκεί το επάγγελμα αυτό ως λειτούργημα αφιερώνοντας το μέγιστο ποσοστό του χρόνου του χωρίς μάλιστα να λογαριάζει οικονομικό αντίτιμο. Συνεχίζω να τον βλέπω και τον ευχαριστώ πολύ για τον τρόπο που με αντιμετώπισε μετά τη γέννα και ιδιαίτερα για τη δύναμη που μου έδωσε έστω άθελά του...