"Γυναίκες πάρτε τα (παλιά σας) όπλα" - του Σταύρου Θεοδωράκη

Το θέμα βρίσκεται επισήμως πλέον και στα mainstream media - οι γυναίκες που επιθυμούν να γεννήσουν όσο το δυνατόν πιο φυσικά και χωρίς αναίτιες παρεμβάσεις παύουν σιγά σιγά (ή όχι και τόσο...) να ανήκουν στη σφαίρα των γραφικών ή "εναλλακτικών". Αυτή η εκπομπή (πόσο καιρό την περίμενα), αλλά και όσες λίγο πιο δειλά προηγήθηκαν και αυτές που σίγουρα θα ακολουθήσουν, σηματοδοτούν μία αλλαγή στάσης που αν μη τι άλλο θα φέρει μια κάποια ισορροπία...  

www.protagon.gr (5/2/2014)

Υπάρχει μια χώρα, στην άκρη της Ευρώπης - κάποιοι θα σου πουν στην αρχή της - που πολλά στράβωσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα πούμε τώρα ποιος έφταιξε πιο πολύ αυτά τα έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά.

Όμως, χάσαμε. Το χρήμα έγινε Θεός. Όλα μπήκαν στις βιτρίνες και τα μαιευτήρια τα κάναμε σουίτες. Βγάλαμε τον πόνο και την αναμονή από τη γέννα και προσθέσαμε νυστέρια, φάρμακα και γάλα σε σκόνη. Μια γέννα έφτασε να στοιχίζει στην Ελλάδα όσο οι μισθοί ενός έτους. Ζούμε στη χώρα με τις περισσότερες καισαρικές στον κόσμο και τις περισσότερες ιδιωτικές θερμοκοιτίδες - αυτά τα δύο συνδέονται γιατί τα παιδιά των καισαρικών καταλήγουν σχεδόν πάντα «για λίγες μέρες στην εντατική».

Ο ένας θυσίασε τις αρχές του, ο άλλος τον όρκο του και οι γυναίκες πείστηκαν ότι είναι φυσιολογικό να σημειώνεις στην ατζέντα σου 5 με 7 καισαρική. Να σου καθορίζει το πρόγραμμα του γιατρού και το ρεπό του άντρα σου πότε θα γεννήσεις το παιδί σου.

Ο ΟΗΕ πέρυσι την Άνοιξη κατήγγειλε την Ελλάδα για κακοποίηση των γυναικών μέσω των καισαρικών τομών και για έλλειψη σεβασμού προς την έγκυο γυναίκα. Τα ίδια λένε στον ΟΟΣΑ και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Το επιτρεπτό ποσοστό καισαρικών είναι 15% και στην Ελλάδα στα ιδιωτικά κέντρα έχουμε 65% καισαρικές και στα νοσοκομεία 40% (ακόμη και στις ΗΠΑ με την αμυντική ιατρική λόγω των συχνών δικαστικών αγωγών κατά των ιατρών τα ποσοστά καισαρικής είναι γύρω στο 30%). Εμείς όμως δεν ακούμε. Άλλο ένα χαρακτηριστικό μας. Αντί να σταματάμε, να κοιτάμε, να διορθώνουμε, συνεχίζουμε να υπηρετούμε τα μαύρα ρεκόρ μας.

«Αν οι γυναίκες χάσουν το δικαίωμα να γεννούν όπου και όπως αυτές επιθυμούν θα είναι σαν να χάνουν το δικαίωμά τους να αναπνέουν», έχει γράψει μια αμερικανίδα συγγραφέας. Ίσως να το έχει γράψει για όλες αυτές τις γυναίκες που μίλησαν στους «Πρωταγωνιστές». Τη Μαρίνα που τόλμησε να πει όχι στην καισαρική που πήγαν να της επιβάλουν στο κρατικό νοσοκομείο Κατερίνης και γέννησε φυσιολογικά στη Θεσσαλονίκη ή για τη Σταυρούλα που άφησε τον γιατρό της σύξυλο, μη υποκύπτοντας στην τρομοκρατία του – ότι το παιδί είναι μεγάλο και δεν μπορεί να βγει κανονικά - και γέννησε σπίτι της μόνο με δύο μαίες (ήταν παραμονή Χριστουγέννων και όπως τελικά της εξομολογήθηκε ο γιατρός έπρεπε να φύγει διακοπές).

Αλλά γιατί οι γυναίκες παρασύρονται σε αυτό το λάθος; Γιατί θέλουν να γεννούν σε λίγα λεπτά με ελάχιστη προσπάθεια; Γιατί προτιμούν να πονούν 3-4 μέρες μετά τη γέννα - χειρουργημένες και φοβούνται τον ολιγόωρο πόνο της φυσιολογικής γέννας που εξαφανίζεται μόλις παίρνουν το παιδί τους αγκαλιά (είδατε το χαμόγελο της Ελένης μόλις ακούμπησαν στο στήθος της την κόρη της;). Ίσως απλώς γιατί οι γυναίκες (μας) ακολουθούν το ρεύμα. Αυτό που δοξάζουμε όλοι τις τελευταίες δεκαετίες; Σύντομα, χωρίς κόπο, κατευθείαν στην πηγή.

"Και τώρα τι κάνουμε;", θα μου πείτε. "Αλλάζουμε γιατρούς;". Νομίζω ότι η λύση είναι πιο εύκολη από το πρόβλημα. Οι γυναίκες πρέπει με αυτοπεποίθηση να επιστρέψουν στον ρόλο τους. Αυτές ξέρουν το σώμα τους, αυτές επιλέγουν γιατρό και άγνοια στην εποχή του ίντερνετ δεν συγχωρείται. Δεν μπορεί να υπάρχει γυναίκα που να πιστεύει ότι «αν γεννήσεις φυσιολογικά θα ατονήσει η σεξουαλικότητά σου καθότι η ερωτογενής ζώνη τραυματίζεται» (ναι! και αυτό έχει ειπωθεί από… γιατρό).

Οι έλληνες γυναικολόγοι πρέπει να αναθεωρήσουν και κάποιοι από αυτούς να εκπαιδευτούν ξανά. Οι γιατροί που είναι υπέρμαχοι του φυσιολογικού τοκετού πρέπει να βγουν μπροστά. Να μη δειλιάζουν. Η καισαρική είναι μια ιατρική επιλογή για δύο στις δέκα γυναίκες. Τελεία. Και η κοινωνία πρέπει να επιβάλει ελέγχους για να διαπιστώνουμε αν οι καισαρικές επιβάλλονται όντως από ιατρικούς λόγους. Ελέγχους που κάνουν σε όλες τις «πολιτισμένες χώρες». Ο υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης αμέσως μετά την προβολή της εκπομπής είπε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εφαρμοστούν οι οδηγίες της Επιτροπής Εξάλειψης των Διακρίσεων κατά των Γυναικών του ΟΗΕ. Περιμένουμε. 

Η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην κανονικότητα. Η επιδημία των καισαρικών πρέπει να εξαλειφθεί και οι γυναίκες έχουν τον τρόπο.

Δείτε όλη την εκπομπή εδώ: 

http://www.youtube.com/watch?v=3zRiWyRbeNg#action=share

Η γέννηση της Δανάης

Είμαι μανούλα από τις 20 Δεκεμβρίου 2013 και είμαι πολύ ευτυχισμένη που γέννησα το κοριτσάκι μας στο σπίτι! Το μωράκι μου ήταν ήσυχο και ευλογημένο από την κοιλιά. Επικοινωνούσαμε και μεγαλώναμε πολύ μέρα με τη μέρα! Πολλοί μάλιστα κοιτούσαν με δέος το μέγεθος της κοιλιάς μου από νωρίς κι ένοιωθα μεγάλη έκπληξη γι αυτό. 

Ήμουν όμως πολύ αισιόδοξη, έτοιμη, και είχα όλη την καλή καθοδήγηση από τη γιατρό Ευαγγελία, τη βοηθό μητρότητας Μαρία και τη δασκάλα γιόγκα Ελισάβετ, καθώς και από τα διάφορα σεμινάρια - ομάδες στα οποία είχα την τύχη να παρευρεθώ: του Δικτύου για το Σεβασμό στη Γέννα ENCA, του Birthvoice, του Συνδέσμου Θηλασμού La Leche... όλα σαν μια μεγάλη ανθρώπινη και υποστηρικτική ομάδα, ενίσχυαν αυτό που ένοιωθα και έδιναν απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα. Αυτό που ήθελα να ζήσω, με την αγάπη μου, με τον δικό μου τρόπο, με τον τρόπο που διάλεξε το μωράκι μου να έρθει στη ζωή, ήταν να γίνει. Και ευχαριστώ όλους, και το μωράκι μου, και τη φύση και τον Θεό, για τη μεγάλη εμπειρία του να γεννήσω στο σπίτι, παρέα με την Ευαγγελία, τη Μαρία, τη μαία Εζέλντα και τον μπαμπά της μικρούλας, με τον οποίο την περιμέναμε με όλη μας την αγάπη. 

Ήταν μεγάλη η χαρά όταν ένοιωσα τους πρώτους πόνους το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου αφού είχα κάποιες ενδείξεις ήδη από το πρωί. Η γιατρός που με είδε στο ραντεβού μας εκείνη την ημέρα με άφησε με την ηρεμία ότι ο τοκετός μπορούσε πλέον να ξεκινήσει ανά πάσα στιγμή. Μέσα σε λίγες ώρες, ή σε μία εβδομάδα. Τελικά ξεκίνησε το ίδιο βράδυ. 

Μετά τα μεσάνυχτα άρχισα να περπατάω, να κάνω τις αναπνοές μου, βαθιές, με ήχους και προς τα κάτω, ήρεμη και με χαμόγελα, και με τη μεγάλη ανακούφιση ότι το μωρό μου ερχόταν λίγο πριν να συμπληρωθούν οι 40 εβδομάδες. Έκανα ντους και ύστερα περπατούσα συνέχεια στους πόνους, μέχρι το πρωί που ήρθε η γιατρός. Ακούσαμε το μωράκι και με κατηύθυνε με τις αναπνοές ενώ ταυτόχρονα με ενθάρρυνε να επικοινωνώ με το μωρό μου και να σκέφτομαι ότι ανοίγω.

Ο Χρήστος ετοίμασε την πισίνα όσο εγώ περπατούσα και οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι. Όταν μπήκα, συνέχιζαν χωρίς μεγάλες παύσεις αλλά δεν υπήρχε μεγάλη πρόοδος ακόμα. Το μωράκι ήταν ψηλά. Ήρθε και η Μαρία και μαζί με την Ευαγγελία, διακριτικές με βοηθούσαν με μασάζ, με ζεστό νερό και αναπνοές. Μετά ήρθε και η Εζέλντα και οι ώρες περνούσαν με όλο και μεγαλύτερη ένταση στους πόνους, διαρκή κίνηση και έντονες φωνές. 

Το μωράκι έπαιρνε το χρόνο του όμως το ένοιωθα να είναι καλά, χωρίς ένταση και χωρίς φόβο. Η κούραση είχε γίνει πιο εμφανής σε όλα τα μέρη του σώματος αλλά προσπαθούσα να περπατάω ακόμα, να κινούμαι συνεχώς και να αλλάζω θέσεις όσο οι βοηθοί με περιποιούνταν με ζεστές κομπρέσες, ενθάρρυναν να πατάω τα πόδια μου στο έδαφος, με κρατούσαν ζεστή, με στήριζαν και όλοι ζούσαμε τη γέννηση ως κάτι φυσικό, έντονο - αλλά από φυσικές αιτίες - τόσο όσο μπορούσαμε να το αντέχουμε. 

Τελικά το μωράκι βγήκε στο σάκο της, προστατευμένη, μετά από σχεδόν 24 ώρες. Τα νερά έσπασαν αφού βγήκε το κεφαλάκι. Όλα τα μέρη του τοκετού ήταν έντονα, κανένα σημείο δεν "γλίστρησε", ούτε έγινε γρήγορα, όμως η διαδικασία αυτή έπρεπε να γίνει έτσι ακριβώς. Ένοιωσα ανθρώπινη, σημαντική, υγιής, τρυφερή, απαραίτητη, πολύπλευρη, ψυχή, σώμα, πνεύμα, εγώ και το μωράκι και οι παρευρισκόμενες βοηθοί στο θαύμα που γινόταν πραγματικότητα. Και σαν τέτοιο το έζησα! 

Βγήκε ευτυχισμένη, συνέχιζε μάλιστα μια κουβέντα της σα να την είχε αφήσει στη μέση. Την κρατούσα, της τραγουδούσα, έβγαλα την πρώτη της φωτογραφία, την άφησα να θηλάσει, να κοιμηθεί πάνω μου. Και ήμασταν και οι δύο ευτυχισμένες! 

Είμαι ευγνώμων για όλα! Ένα δώρο στον κόσμο, όπως όλα τα μωρά - να είναι πάντα ευτυχισμένα, με καλούς γονείς και βοηθούς υγείας!

Δέσποινα Μπετείνη