Πηγή: Μάνα Γης
Η πλειοψηφία των μητέρων που αναζητούμε συμβουλές λόγω δυσκολιών στο θηλασμό ανησυχούμε για το πώς να κάνουμε σωστά τα πράγματα αντί να ψάξουμε την εσωτερική σιωπή, τις βαθιές ρίζες, τα απομεινάρια της θηλυκότητας και συναισθηματικό στήριγμα σε άτομα ή κοινότητες που να ευνοούν τη συνάντηση με την προσωπική ουσία.
Ο θηλασμός είναι αγνή εκδήλωση των πιο γήινων και άγριων απόψεων μας που ανταποκρίνονται στη φιλογενετική μνήμη του είδους μας. Για να θηλάσουμε, χρειαζόμαστε μόνο να περάσουμε όλο σχεδόν το χρόνο γυμνές, χωρίς να απομακρύνουμε το πλάσμα μας, βυθισμένες στον άχρονο χρόνο, χωρίς λογική ούτε επεξεργασία σκέψεων, χωρίς ανάγκη να αμυνόμαστε από κάτι ή από κάποιον, αλλά βυθισμένες σε ένα χώρο φαντασιακό και αδιόρατο από τους άλλους.
Αυτό είναι ο θηλασμός. Είναι να αφήσουμε να αναδυθούν οι πιο πρωτόγονες ξεχασμένες ή απαρνούμενες γωνιές μας, τα ζωικά μας ένστικτα που προκύπτουν χωρίς να φανταστούμε ότι φώλιαζαν στο εσωτερικό μας. Είναι να αφεθούμε στην έκπληξη να μας βλέπουμε να γλείφουμε τα μωρά μας, να μυρίζουμε τη φρεσκάδα του αίματός τους, να στάζει το ένα σώμα με το άλλο, να μετατρεπόμαστε σε σώμα και σε υγρά χορευτές.
Ο θηλασμός είναι η απογύμνωση από τα ψέματα που μας έχουν πει σε όλη μας τη ζωή σχετικά με το ποιοι είμαστε και ποιοι θα πρέπει να είμαστε. Είναι να είμαστε ατημέλητες, δυνατές, πεινασμένες, σαν λιονταρίνες, σαν τίγρεις, σαν καγκουρώ, σαν γάτες. Πολύ κοινές με τα θηλαστικά άλλων ειδών όσον αφορά στη συνολική προσήλωση στο μωρό τους, παραμελώντας την υπόλοιπη κοινότητα, προσεκτικές όμως στις ανάγκες του νεογέννητου.
Ευχαριστημένες με το θαύμα, προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε ότι ήμασταν εμείς αυτές που το κάναμε πράξη, και να επανενωθούμε με κάθετι sublime. Είναι μια εμπειρία μυστικιστική αν μας το επιτρέψουμε.
Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται για να μπορέσουμε να θηλάσουμε ένα παιδί. Ούτε μέθοδοι ούτε ωράρια ούτε συμβουλές ούτε ρολόγια ούτε μαθήματα. Στήριξη όμως ναι, και εμπιστοσύνη των άλλων (συζύγων, δίκτυο γυναικών, κοινωνία, κοινωνικός περίγυρος) για τον εαυτό μας περισσότερο από ποτέ. Μόνο την άδεια για να είμαστε αυτό που θέλουμε, να κάνουμε αυτό που θέλουμε, και να αφεθούμε στην τρέλα του άγριου.
Αυτό κατορθώνεται αν κατανοηθεί ότι η γυναικεία ψυχολογία περιλαμβάνει αυτές τις βαθιές ρίζες με τη μητέρα – γη, ότι το να είσαι ένα με τη φύση είναι σύμφυτο με το ουσιώδες είναι των γυναικών, και ότι αν αυτή η πτυχή δεν είναι προφανής, ο θηλασμός απλά δε ρέει. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικές από τα ποτάμια, τα ηφαίστεια, τα δάση. Το μόνο αναγκαίο είναι να τα προστατεύσουμε από τις επιθέσεις.
Για τις γυναίκες που επιθυμούμε να θηλάσουμε είναι πρόκληση να μην απομακρυνθούμε υπερβολικά από τα άγρια ένστικτά μας. Δυστυχώς συνηθίζουμε να εκλογικεύουμε και να διαβάζουμε βιβλία και με αυτόν τον τρόπο χάνουμε τον άξονα μεταξύ τόσων «επαγγελματικών» συμβουλών.
Η κοινωνική επιμονή και σε μερικές περιπτώσεις οι ιατρικές και ψυχολογικές συμβουλές που επιμένουν στο να χωριζόμαστε οι μητέρες από τα μωρά, απενεργοποιεί το ζωώδες του θηλασμού. Ίσως η κατάσταση που περισσότερο καταστρέφει την εμπιστοσύνη που έχουμε οι μητέρες στα δικά μας εσωτερικά εργαλεία, είναι αυτή η πεποίθηση ότι τα μωρά θα κακομάθουν αν τα έχουμε πολύ ώρα στην αγκαλιά μας. Ο φυσικός διαχωρισμός που έχουμε υποβάλει ως δυάδα παρεμποδίζει τη ροή του θηλασμού.
Τα δυτικά μωρά κοιμούνται σε ψάθινες πορτμπεμπἐ και καροτσάκια ή πάρα πολλές ώρες στις κούνιες τους. Αυτή η συμπεριφορά υπονομεύει απλά το θηλασμό. Επειδή ο θηλασμός είναι μια σωματική δραστηριότητα και σταθερά ενεργειακή. Είναι σαν ένα ποτάμι που δε μπορεί να σταματήσει να ρέει: αν το μπλοκάρουμε, εκτρέπει τη ροή του.
Αντίθετα από αυτό που πιστεύεται, τα μωρά θα έπρεπε να είναι πάνω στη μητέρα τους συνεχώς, ακόμη και κυρίως όταν κοιμούνται. Διότι τρέφονται επίσης και με τη ζέστη, την αγκαλιά, την τρυφερότητα, τη σωματική επαφή, τη μυρωδιά, το ρυθμό της καρδιάς, την εφίδρωση και το άρωμα. Το γάλα ρέει αν το σώμα είναι διαρκώς διαθέσιμο. Ο θηλασμός δεν είναι ξεχωριστό θέμα. Ή είμαστε μητέρα και μωρό, αναμεμειγμένα και ανακατεμένα ή δεν είμαστε. Για αυτό, ο θηλασμός ισοδυναμεί με το να έχουμε το μωρό αγκαλιά όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν υπάρχει λόγος να χωρίσουμε το μωρό από το σώμα μας, παρά μόνο για να ικανοποιήσουμε λίγες προσωπικές μας ανάγκες. Ο θηλασμός είναι σώμα, είναι σιωπή, είναι σύνδεση με τον αόρατο υπόκοσμο, είναι συναισθηματική σύντηξη, είναι παράδοση.
Ο θηλασμός είναι εφικτός αν σταματήσουμε να ακολουθούμε κανόνες, ωράρια, λογικές υποδείξεις και αν είμαστε διαθέσιμες να βυθιστούμε σε αυτό τον άχρονο χρόνο χωρίς φόρμες και πλαίσια. Επίσης αν απαλλαγούμε από τόσα καθισματάκια, καροτσάκια και παιδικά έπιπλα, μιας και ένα μαντήλι δεμένο στο σώμα μας αρκεί για να βοηθήσει τα κουρασμένα μας χέρια και πλάτες. Ακόμα και αν εργαζόμαστε, ακόμη και αν υπάρχουν ώρες κατά τη διάρκεια της μέρας που να μην έχουμε την επιλογή να είμαστε με τα μωρά μας, έχουμε τη δυνατότητα να τα έχουμε αγκαλιά όλη την ώρα που είμαστε σε επαφή μαζί τους.
Είναι αλήθεια ότι πρέπει να γίνεις λίγο τρελή για τη μητρότητα. Αυτή η τρέλα μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε σε επαφή με το πιο γνήσιο, απρόσιτο, απογυμνωμένο, άγριο, του γυναικείου μας είναι. Έτσι, ας μας συνοδεύσει όποιος θέλει και όποιος είναι ικανός να μην τρομάζει με τη ζωώδη δύναμη που βρυγχάται από τα σωθικά μας.
by Laura Gutman
Family therapist and author of the Best Seller Maternity and the Encounter with our Shadow
No comments:
Post a Comment