Είμαι μανούλα από τις 20 Δεκεμβρίου 2013 και είμαι πολύ ευτυχισμένη που γέννησα το κοριτσάκι μας στο σπίτι! Το μωράκι μου ήταν ήσυχο και ευλογημένο από την κοιλιά. Επικοινωνούσαμε και μεγαλώναμε πολύ μέρα με τη μέρα! Πολλοί μάλιστα κοιτούσαν με δέος το μέγεθος της κοιλιάς μου από νωρίς κι ένοιωθα μεγάλη έκπληξη γι αυτό.
Ήμουν όμως πολύ αισιόδοξη, έτοιμη, και είχα όλη την καλή καθοδήγηση από τη γιατρό Ευαγγελία, τη βοηθό μητρότητας Μαρία και τη δασκάλα γιόγκα Ελισάβετ, καθώς και από τα διάφορα σεμινάρια - ομάδες στα οποία είχα την τύχη να παρευρεθώ: του Δικτύου για το Σεβασμό στη Γέννα ENCA, του Birthvoice, του Συνδέσμου Θηλασμού La Leche... όλα σαν μια μεγάλη ανθρώπινη και υποστηρικτική ομάδα, ενίσχυαν αυτό που ένοιωθα και έδιναν απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα. Αυτό που ήθελα να ζήσω, με την αγάπη μου, με τον δικό μου τρόπο, με τον τρόπο που διάλεξε το μωράκι μου να έρθει στη ζωή, ήταν να γίνει. Και ευχαριστώ όλους, και το μωράκι μου, και τη φύση και τον Θεό, για τη μεγάλη εμπειρία του να γεννήσω στο σπίτι, παρέα με την Ευαγγελία, τη Μαρία, τη μαία Εζέλντα και τον μπαμπά της μικρούλας, με τον οποίο την περιμέναμε με όλη μας την αγάπη.
Ήταν μεγάλη η χαρά όταν ένοιωσα τους πρώτους πόνους το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου αφού είχα κάποιες ενδείξεις ήδη από το πρωί. Η γιατρός που με είδε στο ραντεβού μας εκείνη την ημέρα με άφησε με την ηρεμία ότι ο τοκετός μπορούσε πλέον να ξεκινήσει ανά πάσα στιγμή. Μέσα σε λίγες ώρες, ή σε μία εβδομάδα. Τελικά ξεκίνησε το ίδιο βράδυ.
Μετά τα μεσάνυχτα άρχισα να περπατάω, να κάνω τις αναπνοές μου, βαθιές, με ήχους και προς τα κάτω, ήρεμη και με χαμόγελα, και με τη μεγάλη ανακούφιση ότι το μωρό μου ερχόταν λίγο πριν να συμπληρωθούν οι 40 εβδομάδες. Έκανα ντους και ύστερα περπατούσα συνέχεια στους πόνους, μέχρι το πρωί που ήρθε η γιατρός. Ακούσαμε το μωράκι και με κατηύθυνε με τις αναπνοές ενώ ταυτόχρονα με ενθάρρυνε να επικοινωνώ με το μωρό μου και να σκέφτομαι ότι ανοίγω.
Ο Χρήστος ετοίμασε την πισίνα όσο εγώ περπατούσα και οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι. Όταν μπήκα, συνέχιζαν χωρίς μεγάλες παύσεις αλλά δεν υπήρχε μεγάλη πρόοδος ακόμα. Το μωράκι ήταν ψηλά. Ήρθε και η Μαρία και μαζί με την Ευαγγελία, διακριτικές με βοηθούσαν με μασάζ, με ζεστό νερό και αναπνοές. Μετά ήρθε και η Εζέλντα και οι ώρες περνούσαν με όλο και μεγαλύτερη ένταση στους πόνους, διαρκή κίνηση και έντονες φωνές.
Το μωράκι έπαιρνε το χρόνο του όμως το ένοιωθα να είναι καλά, χωρίς ένταση και χωρίς φόβο. Η κούραση είχε γίνει πιο εμφανής σε όλα τα μέρη του σώματος αλλά προσπαθούσα να περπατάω ακόμα, να κινούμαι συνεχώς και να αλλάζω θέσεις όσο οι βοηθοί με περιποιούνταν με ζεστές κομπρέσες, ενθάρρυναν να πατάω τα πόδια μου στο έδαφος, με κρατούσαν ζεστή, με στήριζαν και όλοι ζούσαμε τη γέννηση ως κάτι φυσικό, έντονο - αλλά από φυσικές αιτίες - τόσο όσο μπορούσαμε να το αντέχουμε.
Τελικά το μωράκι βγήκε στο σάκο της, προστατευμένη, μετά από σχεδόν 24 ώρες. Τα νερά έσπασαν αφού βγήκε το κεφαλάκι. Όλα τα μέρη του τοκετού ήταν έντονα, κανένα σημείο δεν "γλίστρησε", ούτε έγινε γρήγορα, όμως η διαδικασία αυτή έπρεπε να γίνει έτσι ακριβώς. Ένοιωσα ανθρώπινη, σημαντική, υγιής, τρυφερή, απαραίτητη, πολύπλευρη, ψυχή, σώμα, πνεύμα, εγώ και το μωράκι και οι παρευρισκόμενες βοηθοί στο θαύμα που γινόταν πραγματικότητα. Και σαν τέτοιο το έζησα!
Βγήκε ευτυχισμένη, συνέχιζε μάλιστα μια κουβέντα της σα να την είχε αφήσει στη μέση. Την κρατούσα, της τραγουδούσα, έβγαλα την πρώτη της φωτογραφία, την άφησα να θηλάσει, να κοιμηθεί πάνω μου. Και ήμασταν και οι δύο ευτυχισμένες!
Είμαι ευγνώμων για όλα! Ένα δώρο στον κόσμο, όπως όλα τα μωρά - να είναι πάντα ευτυχισμένα, με καλούς γονείς και βοηθούς υγείας!
Δέσποινα Μπετείνη
No comments:
Post a Comment