Και κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Πριν τέσσερις μήνες γέννησα την Ευτυχία. Στο σπίτι. Φυσικά δεν ήταν κάτι που είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανα. Μέχρι τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης μου δεν είχα αμφισβητήσει ούτε στιγμή το σύστημα "καλός γυναικολόγος - νοσοκομείο". Ομολογώ ότι δεν ήξερα καν τι δουλειά κάνει μια μαία και το καλύτερο στο οποίο ήλπιζα σαν έκβαση ήταν "να μην κάνω καισαρική". Επιπλέον ήμουν πανευτυχής με την ανακάλυψη της επισκληριδίου. Από μικρή θυμάμαι να τρέμω την ιδέα του πόνου στη γέννα για την οποία φυσικά δεν ήξερα τίποτα (όντας και έγκυος!) πέρα από όσα έβλεπα στην τηλεόραση (ένδειξη της απίστευτης άγνοιας που έχουμε για οτιδήποτε το φυσικό αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...). 

Όλα αυτά άλλαξαν όταν τρεις μήνες πριν την "αναμενόμενη ημερομηνία" μας κάλεσαν στο σπίτι τους δυο φίλοι μας, η Ελευθερία και ο Νίκος, για να μας "μιλήσουν". Είχαν γεννήσει μία εβδομάδα μόλις πριν στο σπίτι τον Ερμή  με τη βοήθεια μιας μαίας. Τι μας είπαν; Την εμπειρία τους αλλά και κάποια πράγματα που έθιγαν ευθέως τις αντιλήψεις μας για τα θέματα "τοκετός - γέννα - υποδοχή του μωρού". Είπαν ότι το θεωρούσαν υποχρέωσή τους να μοιραστούν τα όσα έζησαν και έμαθαν (τώρα πια καταλαβαίνω πώς ένοιωθαν...). 

Ο Μύρωνας κι εγώ ακούγαμε με το στόμα ανοιχτό (ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω την άγνοια που είχαμε...). Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ήξερα ότι αυτή είναι η "αλήθεια" - έτσι (πρέπει να) είναι τα πράγματα. Ήξερα επίσης ότι έτρεμα από φόβο. Πώς θα μπορούσα να το κάνω εγώ; (εγώ που χαπακονόμουν στην πρώτη ένδειξη πόνου...) και μάλιστα σε τρεις μήνες; Τρεις μήνες δεν έφταναν ούτε καν για να χωνέψω την πληροφορία, πόσω μάλλον να προετοιμαστώ για μια τέτοια περιπέτεια (και τι περιπέτεια... - σίγουρα η πιο συγκλονιστική της μέχρι σήμερα ζωής μου!).

Λίγες μέρες μετά ομολόγησα στον Μύρωνα ότι "φοβάμαι, φοβάμαι αλλά το σκέφτομαι, αλλά δεν ξέρω, αυτά είναι για άλλους όχι για μένα, αλλά...". Και ο Μύρωνας μου είπε ότι είναι δική μου απόφαση, θα υποστηρίξει όποια επιλογή κάνω αλλά να ξέρω ότι είναι έτοιμος και θα ήθελε με όλη του την καρδιά να υποδεχτούμε την μικρή μας στο σπίτι, όμως "είναι δική σου απόφαση..." Κάπως έτσι βρέθηκα να ζητάω το τηλέφωνο της Έλντας, της μαίας που η Ελευθερία και ο Νίκος είχαν χαρακτηρίσει ως άγγελο (και είναι!), να κάνουμε το πρώτο μας ραντεβού  με τον Μύρωνα σε ένα καφέ μπροστά στη θάλασσα και να ξεκινάμε την περιπέτειά μας μαζί.