Τρεις μήνες (;;!!) για να προετοιμαστώ και να αποφασίσω...

Όταν συνάντησα πρώτη φορά την Έλντα, τη μαία μου, (από το τηλέφωνο ακόμα) της έλεγα κάθε δύο φράσεις ότι "δεν ξέρω αν θα (δε νομίζω ότι μπορώ να) το κάνω αλλά με ενδιαφέρει να ακούσω, να μάθω, να καταλάβω...". Ήμουν πραγματικά σοκαρισμένη με το πόσα δεν γνώριζα και δεν είχα καν μπει στον κόπο να μάθω αναγνωρίζοντας έτσι και το δικό μου μερίδιο ευθύνης. Αναρωτιόμουν όμως επίσης, τι είδους κοινωνία είναι αυτή στην οποία μία γυναίκα φτάνει 34 χρονών (έγκυος, στην περίπτωσή μου) και η μόνη της  επαφή με το θέμα τοκετός-γέννα είναι ό,τι (τρομαχτικό συνήθως) έχει δει στην τηλεόραση (είναι τελείως σουρεάλ αν το σκεφτείς!). Η μόνη της ανησυχία δε, είναι να βρει έναν καλό γιατρό να την "ξε-γεννήσει" (τι λέξη κι αυτή...) με απόλυτο έλεγχο και ασφάλεια (με κάθε κόστος;; τα ποσοστά καισαρικής στην Ελλάδα έτσι φαίνεται να δείχνουν...). 

Από την άλλη φυσικά, δεν ήταν εύκολο να σβήσω μέσα σε μια μέρα τις (μη-)πληροφορίες τόσων χρόνων και φυσικά τους αμέτρητους φόβους μου. Ευτυχώς η Έλντα ήταν πολύ καθησυχαστική. Μου είπε "έχεις χρόνο, δεν χρειάζεται να αποφασίσεις τίποτα τώρα". Αν και το "έχεις χρόνο" δεν με έπεισε ακριβώς, ακολούθησα τη συμβουλή της και αφέθηκα να δω που θα με βγάλει. Ουσιαστικά δεν πήρα ποτέ ξεκάθαρα την απόφαση "θα γεννήσω στο σπίτι". Αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο και δεσμευτικό και δεν ήθελα να πιέσω τον εαυτό μου για τίποτα. Δημιούργησα όμως την πρόθεση. Η στρατηγική μου ήταν πολύ απλή: 

• Είχα μία τακτική επαφή με τη μαία μου: Έβλεπα την Έλντα σχεδόν μία φορά την εβδομάδα και την έπαιρνα τηλέφωνο για κάθε απορία μου όσο χαζή και αν μου φαινόταν. Κάναμε μαζί με άλλες γυναίκες γιόγκα για εγκύους αλλά και συναντήσεις καθαρά ενημερωτικές, μόνες ή και με τους συντρόφους μας.
  Η επαφή αυτή ήταν πολύ σημαντική για μένα όχι μόνο γιατί βοηθούσε πρακτικά την προετοιμασία μου (μάθαινα π.χ. διάφορες αναπνοές και στάσεις τοκετού, τι είναι καλύτερο για το μωρό και τη μαμά κατά τον τοκετό, τη γέννα και τον πρώτο καιρό μετά τη γέννηση κ.λπ.) αλλά κυρίως γιατί μου έδινε την ευκαιρία να γνωρίσω  την Έλντα και να συνδεθώ μαζί της. Ήθελα να είμαι σίγουρη ότι, ίσως στην πιο προσωπική και έντονη εμπειρία της ζωής μου, θα έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο με τον οποίο αισθάνομαι άνετα, μια γυναίκα που εμπιστεύομαι απόλυτα - ο τρόπος που θα με υποστήριζε και θα έπαιρνε αποφάσεις άλλωστε, θα ήταν καθοριστικός. Η όλη φιλοσοφία και η χημεία μας έπρεπε λοιπόν να ταιριάζουν.
  Δύο-τρεις εβδομάδες πριν τη γέννηση της Ευτυχίας γνώρισα και τη Γαία, τη βοηθό μητρότητας (doula) που θα βοηθούσε την Έλντα στον τοκετό μου (γιατί - ξέχασα να πω - ... ήταν και αυτή έγκυος στον 7ο μήνα!!) εφόσον φυσικά την ενέκρινα... Από την πρώτη στιγμή ο Μύρωνας  κι εγώ νοιώσαμε και μαζί της μεγάλη άνεση και εμπιστοσύνη. Έτσι δημιουργήθηκε η "μαγική ομάδα" - Έλντα, Γαία, Μύρωνας - που υποστήριξε  την Ευτυχία και εμένα ώστε να συναντηθούμε για πρώτη φορά με τον πιο όμορφο τρόπο. (Στην πορεία η Έλντα και η Γαία έγιναν πολύ ξεχωριστές για μένα - θα  τις έχω πάντα στην καρδιά μου για αυτό που ζήσαμε μαζί και όσα με βοήθησαν να βγάλω από μέσα μου - πέρα από την Ευτυχία! - αλλά αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά...)
  
• Ενημερώθηκα: Διάβασα πολύ υλικό που μου έδωσε απλόχερα η Έλντα από το προσωπικό της αρχείο, βιβλία που μου σύστησε ή βρήκα μόνη μου, σχετικές ιστοσελίδες. Είδα τρία - τέσσερα πολύ δυνατά ντοκυμαντέρ  και πήγαμε με την Έλντα σε μία ομιλία που οργάνωσε η Γαία με την Clare Loprinzi - μια παραδοσιακή Χαβανέζα μαία με τεράστια εμπειρία στους τοκετούς στο σπίτι. Δεν χόρταινα να ρουφάω πληροφορίες  σχετικές με τον φυσικό τοκετό κι έμενα με ανοιχτό το στόμα κάθε φορά που συνειδητοποιούσα πόσο μακριά είναι η (δυτική) κουλτούρα μας από αυτόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάλεξη της Clare Loprinzi γύρισε ο Μύρωνας και μου είπε "Καταλαβαίνεις τι γίνεται  τώρα;; κάποιος μας κάνει σεμινάριο για το τι είναι φυσικό!!! Μα είναι δυνατόν;;". Κι όμως είναι...
  
• Μίλησα με φίλους και γνωστούς που γνώριζαν και ήξερα ότι θα υποστηρίξουν μία τέτοια επιλογή. Είχα ανάγκη να βρεθώ με ανθρώπους που σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο για να πάρω θάρρος. Τότε είχα επίσης πολύ  ανάγκη να μιλήσω και με ζευγάρια που είχαν γεννήσει φυσικά σε κάποιο κέντρο ή στο σπίτι αλλά πέρα από την Ελευθερία και τον Νίκο δεν είχα γνωρίσει κανέναν, για αυτό και διάβαζα μαρτυρίες όπου τις έβρισκα. Το ζητούμενο ήταν πάντα η έμπνευση, η απόδειξη ότι ναι γίνεται να γεννήσεις "μέσα στη χαρά", το' χουν κάνει και άλλοι πολλοί πριν από μένα...
  
• Δεν μίλησα με όλους τους υπόλοιπους που υποψιαζόμουν ότι θα αντιδρούσαν τελείως αρνητικά όπως και συνέβαινε συνήθως τις λίγες φορές που το προσπάθησα. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι που συστήνω σε κανέναν.  Ήταν προσωπική μου ανάγκη να προστατεύσω την επιλογή/πρόθεσή μου, ίσως γιατί δεν αισθανόμουν αρκετά δυνατή και ένοιωθα ότι θα έπρεπε να αμύνομαι για αυτήν. Εδώ βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι μια δυο φορές εξεπλάγην με το πόσο ανοιχτοί και υποστηρικτικοί ήταν κάποιοι φίλοι οι οποίοι πίστευα ότι "δεν θα το είχαν" - προκαταλήψεις...
  
• Γενικά προσπάθησα να κρατήσω το μυαλό και την καρδιά μου ανοιχτά, να αποφύγω τον φόβο και τις αμφιβολίες και να συγκεντρωθώ στη χαρά. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Κάποιες φορές τα κατάφερνα, κάποιες όχι αλλά πάντα προσπαθούσα...
  

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε αποτέλεσμα αν δεν ήταν δίπλα μου σε κάθε βήμα ο Μύρωνας να ακούει (αντικρούει) τις αμφιβολίες μου, να συζητάμε με τις ώρες, να προετοιμάζεται κι αυτός για τον δικό του ρόλο (που ήταν πραγματικά ανεκτίμητος - θα τα πούμε και αυτά σιγά σιγά).

Στην πραγματικότητα βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει απόλυτα για αυτό που με περίμενε. Αυτή ήταν και η μαγεία...