Συζητώντας με δυο φίλους

Χτες συζητούσα με τη φίλη μου τη Νεκταρία ύστερα από πολλόύς μήνες, μεταξύ άλλων και για τον τοκετό μου. Θυμήθηκα πάλι το πόσο μεγάλο μάθημα ήταν για μένα η γέννηση της Ευτυχίας (ήταν  όπως λέω τρεις μέρες συγκλονιστικής θεραπείας!) και πόσο με έχει αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Είμαι κάθε μέρα ευγνώμων που κάτι-κάποιος με φώτισε και δεν έκανα πίσω, δεν παρέδωσα την ευθύνη σε κανένα γιατρο, δεν στέρησα από τον εαυτό μου αυτή την απίστευτη δύναμη και αυτοπεποίθηση που με συνοδεύει κάθε στιγμή από τότε.

Χάρη στον Βάε, πάλι χτες, συνειδητοποίησα ότι ο τοκετός είναι κάτι σαν μικρογραφία της ζωής. Από τη στιγμή που ξεκινάει δεν υπάρχει γυρισμός. Μπορεί να ουρλιάζεις, να φοβάσαι, να ικετεύεις κάποιος άλλος να το κάνει για σένα, να σου δώσουν τουλάχιστον εγγυήσεις ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Όμως ο τοκετός (η ζωή) θα κυλήσει όπως είναι να κυλήσει (για να σου δώσει τα μαθήματα που είναι να σου δώσει). Και όσο πιο πολύ αντιστέκεσαι / προσπαθείς να έχεις τον έλεγχο / λειτουργείς με το μυαλό, τόσο πιο πολύ ενέργεια θα σπαταλάς, τόσο πιο πολύ θα πονάς. Μόνο όταν αφεθείς / παραδοθείς / εμπιστευτείς / συγκεντρωθείς στην καρδιά σου και στη στιγμή, στο εδώ και το τώρα της κάθε αναπνοής, με αγάπη - όχι με φόβο, μόνο τότε μπορείς να λάβεις το δώρο του μέσα στη χαρά.

Στη δική μου περίπτωση έπρεπε να φτάσω στο σημείο της ολοκληρωτικής εξάντλησης για να ρίξω επιτέλους τις άμυνες μου (...the hard way). Και μου πήρε αρκετό χρόνο για να δω τους καταπληκτικούς ανθρώπους που είχα γύρω μου όχι ως σανίδα σωτηρίας ή καβάτζα αλλά ως την απόλυτη υποστήριξη που χρειαζόμουν για να γεννήσω (ζήσω). Eγώ - όχι κάποιος άλλος για μένα ("childbirth is a solitary - not α lonely - experience", που λέει και ο Leboyer). Ευτυχώς δεν χρειάζεται να είναι για όλους έτσι. Όπως και να είναι, ο φυσικός τοκετός και ό,τι αυτός συνεπάγεται, είναι ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας - μια τελετή μύησης στη ζωή. Δεν είναι κρίμα τόσες γυναίκες να το αρνούνται...;