Αυτό ήταν ένα από τα πολλά ερωτήματα που μας έθεσε ο Πέδρο στη χτεσινή συζήτηση: Τα μωρά είπε έρχονται σε έναν άγνωστο κόσμο. Όλος ο κόσμος γι αυτά είναι ο μπαμπάς και η μαμά. Από την αρχή της ζωής τους όμως δέχονται εντολές, εντολές, εντολές. Πώς να είναι, πώς να συμπεριφέρονται, τι να κάνουν... Και μαθαίνουν ότι η ζωή είναι ένα παζάρι: "θα πάρω. [βάλε όποια λέξη θες].., αν είμαι/κανω..." Και πολλοί γονείς περηφανεύονται όταν έχουν ένα "καλό", πειθαρχημένο παιδί...
Πόσοι από εμάς έχουμε μεγαλώσει μέσα στην ελευθερία ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε; πόσοι έχουμε προετοιμαστεί πραγματικά για τη ζωή και ενθαρρυνθεί να ανοίξουμε τα φτερά μας; και πόσοι δουλεύουμε ακόμα για να απεγλωβιστούμε από φόβους, ανασφάλειες, εξαρτήσεις από τις γονεϊκές φωνές που αντηχούν συνεχώς μέσα μας; πώς μπορούμε να μην επαναλάβουμε ως γονείς αυτά που μάθαμε ως παιδιά; πώς μπορούμε να βάλουμε ένα τέλος στους φαύλους κύκλους που διαιωνίζονται γενιά με τη γενιά;
Μιλήσαμε μεταξύ άλλων για την ανάγκη εναρμόνισης των γονέων μεταξύ τους και με το παιδί, την ουσιαστική επικοινωνία, την δράση όχι από το μυαλό (ότι γεννάει το μυαλό προέρχεται από τον φόβο και την ανάγκη για έλεγχο..) αλλά από την καρδιά (ότι βγαίνει από την καρδιά είναι αυθόρμητο και αληθινό..), τη σημασία που έχουν μόλις 5 λεπτά σιωπής και διαλογισμού μαζί με το παιδί λίγο πριν κοιμηθούμε...
Έχουμε ακόμα όμως πολλά να πούμε και κυρίως να (μάθουμε πώς να) κάνουμε κάθε μέρα. Όχι από ψυχαναγκαστική πειθαρχία, αλλά από αγάπη για τον εαυτό μας και το παιδί μας. Μείναμε με τη δέσμευση να ξανασυναντηθούμε σε ένα βιωματικό σεμινάριο μαζί με τα παιδιά και, ιδανικά, τους συντρόφους μας. Ελπίζω να έχω σύντομα νέα για το πότε και το πού.
No comments:
Post a Comment