Στον τοκετό, η Λου, το σκυλί μας, ήταν έξω, για να μην την έχουμε και αυτή στο νου μας. Είχε καταλάβει ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε και καθόταν υπομονετικά τις περισσότερες ώρες. Υπήρχαν φάσεις όμως που έκλαιγε και χτυπούσε την πόρτα με αγωνία, ιδιαίτερα όταν με άκουγε να βγάζω "ήχους τοκετού" (αποφεύγω να πω "φωνάζω" γιατί δεν είναι η ακριβής περιγραφή αν και πλησιάζει αρκετά!). Όταν γεννήθηκε η Ευτυχία και τακτοποιηθήκαμε στο κρεβάτι, η Λου μπήκε αμέσως στο σπίτι και ήρθε να μυρίσει/γνωρίσει το νέο μέλος της οικογένειας. Έμεινε φυσικά σε απόσταση ασφαλείας - και η ίδια το καταλάβαινε ότι έτσι έπρεπε να είναι - αλλά δεν σκεφτήκαμε στιγμή να την απομακρύνουμε από εμάς και το μωρό. Η αντίδραση του παιδιάτρου που ήρθε να μας δει ύστερα από λίγες ώρες επιβεβαίωσε τη στάση μας - "δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα". Εκείνο το βράδυ, η Λου κοιμήθηκε στη θέση της κάτω από το κρεβάτι όπως κοιμόταν πάντα και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Τον πρώτο καιρό εννοείται ότι ψιλοζήλευε - είχε χάσει την πρωτοκαθεδρία της. Έτρεχε να φέρει το παιχνίδι της κάθε φορά που εμείς και οι φίλοι μας μιλούσαμε ή παίζαμε με την Ευτυχία για να τραβήξει και αυτή λίγη προσοχή. Τώρα την έχει γνωρίσει καλύτερα. Ψάχνει να δει που είναι όταν δεν είναι στην αγκαλιά μου και τρέχει δίπλα της όταν κλαίει. Επίσης, ξέρει ότι θα βγούμε βόλτα όχι πια όταν πιάνω το λουρί της αλλά όταν αρχίζω και δένω το Mei Tai. Φυσικά εποφθαλμιά όλα τα παιχνίδια της Ευτυχίας - ιδιαίτερα αυτά που βγάζουν ήχους - αλλά παραδόξως δεν τα αγγίζει. Και αν και κάθε φορά τη μαλώνω, εξακολουθεί να γαβγίζει στα κουδούνια όταν κοιμάται η μικρή, η οποία όμως δεν καταλαβαίνει ευτυχώς τίποτα. Έτσι ενώ ισχύει μεν το "you can't teach an old dog new tricks", διαισθάνομαι ότι "it's the beginning of a beautiful (dog-baby) friendship". Ειδικά τώρα που η Ευτυχία έχει αρχίσει να ορμάει απειλητικά στην ουρά και τα αυτιά της...
No comments:
Post a Comment