Από τα πρώτα μαθήματα - "ταπεινότητα"

Κατ'αρχήν να πω ότι σκέφτομαι μέρες να γράψω την ιστορία της γέννησης της Ευτυχίας αλλά δεν μου βγαίνει - μάλλον χρειάζομαι κι άλλο χρόνο οπότε θα μου τον δώσω... Αντ' αυτής όμως, ήθελα να μοιραστώ ένα από τα πρώτα μαθήματα που μου έδωσε αυτή η μικρή δασκάλα - την ταπεινότητα. Χρειάστηκαν τρία γερά χαστούκια για να μάθω αν κι ακόμα δεν τολμώ να πω ότι το κατέχω. Να λοιπόν τι σκεφτόμουν και τι "έπαθα" για να μάθω να μη λέω μεγάλα λόγια και να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου και με τους άλλους:

• "Ο φυσικός τοκετός είναι η μόνη επιλογή" (εκτός εννοείται αν υπάρχει σοβαρό θέμα υγείας για τη μαμά ή το παιδί). Αν και προφανώς εξακολουθώ να το πιστεύω αυτό, ύστερα από τον δικό μου τοκετό δεν είμαι πια τόσο κάθετη με όσους δεν τους βγαίνει. Οι πρώτες συσπάσεις ξεκίνησαν Τρίτη και η Ευτυχία γεννήθηκε Παρασκευή. Μπορεί η περίπτωσή μου να μην είναι από τις σπάνιες για πρώτο τοκετό, δεν είναι όμως και τελείως συνηθισμένη. Υπήρχαν διάφοροι λόγοι τους οποίους ίσως αναφέρω όταν γράψω την ιστορία μας. Αυτό που έχει σημασία για τώρα είναι ότι όπως είναι φυσικό, στη διάρκεια αυτών των τριών ημερών, πέρασα από διάφορες διεργασίες, - σωματικές και ψυχολογικές - και συνειδητοποίησα πόσο ρευστά ήταν όλα και πόσο εύκολα θα μπορούσα να είχα καταλήξει στο νοσοκομείο (ίσως και για καισαρική). Το ότι δεν συνέβη, το αποδίδω κατά μέγιστο ποσοστό στο ότι είχα μια εξαιρετική ομάδα υποστήριξης (Έλντα - Γαία - Μύρωνας) και μια ανώτερη ίσως παρακίνηση που με ώθησε να βιώσω αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία μέχρι το τέλος (ή την αρχή;!!) και να ανακαλύψω απίστευτες δύναμεις μέσα μου. Η γραμμή όμως ήταν πολύ πολύ λεπτή και πλέον κάθε φορά που μιλάω για φυσικό τοκετό δεν χρωματίζω τη φωνή μου με την αλαζονεία της "μόνης επιλογής".
   
• "Όλες οι γυναίκες έχουν γάλα αρκεί να επιμείνουν". Ισχύει μεν αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Και ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Κι όμως έκρινα (στη σκέψη αλλά το ίδιο κάνει) μια φίλη που έδινε συμπλήρωμα γιατί θεωρούσε, ή όντως έτσι ήταν, ότι δεν έφτανε το δικό της γάλα. Την επόμενη μέρα (από την κριτική) και για μιάμιση μέρα είχα ελάχιστο γάλα. Κατατρόμαξα. Ευτυχώς ήταν φάση - μου είπαν ότι συμβαίνει καμιά φορά σε περιόδους ανάπτυξης του μωρού και ότι πάντα υπάρχει έστω και λίγο μέχρι να αυξηθεί ξανά η ροή. Ποτέ όμως δεν ξέρεις...
  
  
• "Τα μωρά που θηλάζουν δεν αρρωσταίνουν". Αυτό ίσως ήταν και το πιο γερό χαστούκι. Παρότι η Ευτυχία θηλάζει αποκλειστικά από την πρώτη μέρα, στους 3,5 μήνες αποφάσισε να μας κάνει το πρώτο μας μεγάλο καψόνι. Την τρέχαμε ξημερώματα στο Παίδων Πεντέλης σε ημιληθαργική κατάσταση και με κρίση δύσπνοιας. Βρογχιολίτιδα. Μείναμε 4 μέρες μέσα και κάναμε εισπνοές για πολύ καιρό μέχρι να καθαρίσει τελείως. Αν δεν θήλαζε βέβαια ίσως να την περνούσε πιο βαριά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν είμαστε απρόσβλητες από ιούς κ.λπ...