Είδα αυτή τη συνέντευξη του Frederick Leboyer για πρώτη φορά σήμερα και αναγνώρισα σε τόσα πολλά σημεία το πώς βίωσα τον δικό μου τοκετό...:
The mother and the child are in continuous communication from heart to heart... // It all depends on the breath... // Women suffer in labour because they try to fight the process, it is so powerfull and they try to stop it, but you cannot stop the waves.... // Childbirth is a solitary experience, solitary but not lonely. Solitary means self-reliant, self-dependent... when the woman enters into labour she is completely alone, discovering her true dimension... // Only a woman can experience this selflessness... // Sometimes the opening of the cervix stops... The answer is not in medication. It is a time for the woman to talk to the child and say "now come on, be brave, you have to leave me", and this is what happens...// Αt a certain point in labour the woman has the feeling "now I'm going to die". And what dies is not her body. It is a sence of separation, the ego vanishes...
Μου είναι ακόμα πολύ δύσκολο να περιγράψω με λόγια τη γέννηση της Ευτυχίας και φοβάμαι ότι όταν τελικά το κάνω εδώ, θα μείνω πιο πολύ στα εύκολα - στα γεγονότα, αυτά που μπορεί να αγγίξει το μυαλό. Το μυαλό όμως δεν συμμετείχε σε όλη αυτή τη μυστικιστική εμπειρία... Ο Leboyer στα βιβλία και τις ταινίες του προσπαθεί να δώσει μία αίσθηση και τα καταφέρνει περίφημα. Αξίζει να τα διαβάσετε και να τα δείτε.
No comments:
Post a Comment