My doctor's reaction to my request for a natural birth

Ήμουν 6 μηνών έγκυος και μόλις είχα δεχτεί έναν καταιγισμό πληροφοριών για τον φυσικό τοκετό. Η γέννα στο σπίτι ήταν ακόμα κάτι (επιεικώς) εξωφρενικό για μένα και η αποφυγή χρήσης οποιασδήποτε μορφής αναισθησίας απλώς μια ιδέα προς διερεύνηση (και όχι με ιδιαίτερη προθυμία όπως μάλλον υποψιάζεστε). Ήλπιζα λοιπόν στη δυνατότητα μίας μέσης λύσης που θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση - ίσως φυσικό τοκετό στο νοσοκομείο, βλέποντας και κάνοντας;; Έτσι, τόλμησα να φέρω το θέμα στην επόμενη συνάντηση με τον γιατρό μου. Η συζήτηση διήρκεσε λιγότερο από τρία λεπτά και πήγε κάπως έτσι:

• Γιατρέ, ποια είναι η πολιτική σας σχετικά με τον φυσικό τοκετό;
• Τι εννοείς "φυσικό τοκετό";  
• Υποθέτω χωρίς παρεμβάσεις - χωρίς πρόκληση, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς  περινεοτομή ...
• Εγώ χωρίς επισκληρίδιο δεν ξεγεννάω.
• ???!! 
• Δεν έχω καμία όρεξη να σε ακούω να ουρλιάζεις... Εσύ δεν ξέρεις τι πάει να πει φυσικός τοκετός. Δεν έχεις δει γυναίκες να ουρλιάζουν από τον πόνο επί ώρες... Αν αυτό θέλεις να κάνεις, να ξέρεις ότι δεν θα σε περιμένω, θα έρθω στο τέλος... 
• Οκ... ??!
• Και πώς θα σε ράψω χωρίς αναισθησία;
• Γιατί; είναι δεδομένο ότι θα σκιστώ;
• Αν δεν κάνουμε περινεοτομή, μπορεί να σκιστείς σαν τον Αθανάσιο Διάκο..
• ????????????!!!!!!!! (επείγουσα αλλαγή θέματος) Καλά, ο Μύρωνας μπορεί να είναι μέσα μαζί μου;
• -  Στο .... (δημόσιο νοσοκομείο) όχι. Στο ... (ιδιωτικό) ναι, αν έχεις 5.000...

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικά τραβηγμένο αλλά σας ορκίζομαι, άκουσα αυτά ακριβώς τα λόγια! Νομίζω μας είδε να ταλαντευόμαστε και ήθελε να μας κόψει τον αέρα από την αρχή και να μας διαλύσει τη ρομαντική εικόνα ενός εύκολου απόλυτα φυσικού τοκετού. 

Βγαίνοντας από το ιατρείο, τόσο ο Μύρωνας όσο κι εγώ ήμασταν τελείως μουδιασμένοι και είχαμε μείνει κυριολεκτικά άφωνοι! Και δεν είναι καθόλου παράξενο ότι όταν ξαναβρήκαμε κουράγιο να μιλήσουμε, τσακωνόμασταν για αρκετή ώρα. Είχαμε γεμίσει ένταση και φόβο. Πολύ πολύ φόβο. Υποθέτω αυτή είναι η επίδραση των περισσότερων γυναικολόγων στις εγκύους. Και αυτό είναι το θέμα. Η δουλειά τους είναι να ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες κάτι να πάει στραβά. Γι αυτό έχουν εκπαιδευτεί. Όχι για να ενθαρρύνουν και να βοηθούν τη γυναίκα να γεννήσει μόνη της, κάτι για το οποίο είναι φτιαγμένη και γνωρίζει από τη φύση της. 

Η συζήτηση φυσικά είναι τεράστια και υπάρχουν άπειρα "ναι μεν αλλά". Διευκρινίζω απλά για να μην παρεξηγηθώ ότι θεωρώ τη συνεισφορά του γυναικολόγου πολύτιμη  κατά την παρακολούθηση της προόδου της εγκυμοσύνης και την απαραίτητη παρέμβασή του σε περιπτώσεις που τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά. Από  αυτή όμως την πρακτική έως τις δεδομένες πια παρεμβάσεις ακόμα και σε υγιείς γυναίκες, ικανές να γεννήσουν  απόλυτα φυσικά (για να μη μιλήσω για τις προγραμματισμένς καισαρικές κ.λπ.) υπάρχει τεράστια απόσταση που δεν τιμά ούτε τους γυναικολόγους ούτε βέβαια τις γυναίκες που λόγω άγνοιας ή απλά βολής έχουν αποδεχτεί να αποθέσουν την ευθύνη και τελικά να παραδώσουν τη δύναμή τους σε κάποιον άλλον. 




Υ.Γ.: Οφείλω μία υποσημείωση παρόλο που δεν αναφέρω το όνομα του γιατρού μου. Αναγνωρίζοντας ότι ίσως δύσκολα θα με πιστέψετε ύστερα από όσα έγραψα, θέλω παρόλαυτά να πω ότι τον εκτιμώ πολύ κι ας έχουμε διαφορετική άποψη για τον φυσικό τοκετό. Είναι ένας από τους καλύτερους επιστήμονες και νοιώθω απόλυτα ασφαλής στα χέρια του. Εχει αποδείξει επίσης ότι ασκεί το επάγγελμα αυτό ως λειτούργημα αφιερώνοντας το μέγιστο ποσοστό του χρόνου του χωρίς μάλιστα να λογαριάζει οικονομικό αντίτιμο. Συνεχίζω να τον βλέπω και τον ευχαριστώ πολύ για τον τρόπο που με αντιμετώπισε μετά τη γέννα και ιδιαίτερα για τη δύναμη που μου έδωσε έστω άθελά του...